واژه «عند» لفظی است که نشانگر قرب و نزدیک بودن می‌باشد[1] که گاهی در «مکان»،[2] گاهی در «اعتقاد»[3] و گاهی در «بیان منزلت»[4] به کار می‌رود.
واژه «لدن» نیز ظرف زمان و مکان[5] و تقریباً به همان معنای «عند» است.[6]
طبق گفته اهل لغت، «لدی» و  «لدن» نیز یک کلمه بوده که به دو نحو تلفظ می‌شود.[7]
از این‌رو می‌توان گفت که کلمات «عند»، «لدن» و «لدی» تا حدودی به یک معنا بوده[8] و در مواردی به جای یکدیگر مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این وجود، تفاوت‌هایی نیز میان آنها ذکر شده است:
1. واژه «لدن» از جهتی از واژه «عند» اخصّ است، زیرا «لدن» فقط در مورد چیزی که حاضر است، به کار می‌رود؛[9] اما «عند» هم برای حاضر و هم برای غائب به کار می‌رود.[10]
2. واژه «لدن» گاه دلالت بر آغاز و پایان دارد، مانند: «أقمت عنده من لدن طلوع الشمس إلى غروبها»؛ از طلوع خورشید تا غروب پیش او ماندم و اقامت گزیدم؛ لذا برخی این واژه را رساتر از «عند» دانسته‌اند.[11]
3. واژه «لدن» همیشه نقش حاشیه‌ای و اضافی دارد؛[12] یعنی نقش‌های اصلی جمله را نمی‌پذیرد و همیشه ظرف(از نقش‌های فرعی جمله) واقع می‌شود؛ برخلاف «عند» و «لدی» که خبر برای مبتدا قرار می‌گیرند؛ مانند «وَ لَدَیْنا کِتابٌ یَنْطِقُ بِالْحَق‏»[13] و «وَ عِنْدَنا کِتابٌ حَفیظ».[14] [15]
4. «لدن» و «عند» مجرور می‌شوند؛ اما مجرور شدن «لدى» ممتنع است.[16]
5. «عند» هم ظرف برای معانی قرار می‌گیرد و هم برای اعیان؛ مانند «عندی زید»؛ اما «لدی» مختص به معانی است.[17]

---