«سعد بن عبادة بن دلیم بن حارثة بن ابى حزیمة بن ثعلبة بن طریف بن خزرج بن ساعده»،[1] یکی از بزرگان و سران انصار است.
با جست‌وجویی که در منابع تاریخی داشتیم، ‌گزارشی را مبنی بر این‌که قیس بن سعد مدعی شده باشد که پدرش تنها به جهت هواخواهی از علی بن ابی‌طالب(ع) با خلیفه اول بیعت نکرده است نیافتیم. آنچه در تاریخ وجود دارد آن است که بعد از رحلت پیامبر(ص) دو جریان در صدد به دست گرفتن قدرت بودند که یکی از آنها با محوریت سعد بن عباده شکل گرفته بود.[2] صرف نظر از این‌که هدف سعد از این رویکرد چه بود، اما ظاهر امر نشانگر آن نیست که ایشان تنها برای حمایت از امام علی(ع) در مقابل دیگر جریان قدرت‌طلب قد علم کرده باشد. حدّاکثر آن‌که او بعد از اطمینان به آن‌که امام علی(ع) از صحنه خارج شده، به میدان وارد شده باشد. با توجه به آنچه گفته شد، به برخی از گزارشات مرتبط اشاره می‌کنیم:
1. قیس بن سعد[3] در گفت‌وگویی که با پدرش داشت، از او مطالبی را شنید که دلیل بر حقانیت خلافت امام علی(ع) بود؛ لذا به او گفت: تو از پیامبر(ص) یک چنین چیزی را شنیده‌ بودی و با این وجود تصمیم داشتی قدرت را به دست بگیری و شعار هوادارانت این بود که «منا امیر و منکم امیر»؟!، به خدا سوگند که بعد از این با تو سخن نخواهم گفت».[4]
2. امام باقر(ع) فرمود: پس از وفات رسول خدا(ص) مردم به جاهلیت بازگشتند. انصار با ابوبکر بیعت نکردند؛ اما این خودداری‌شان نیز هدف درستی نداشت زیرا با خواندن اشعاری جاهلی به دنبال بیعت با سعد بن عباده بودند.[5]
3. هنگامی که سعد بن عباده دید مردم با ابوبکر بیعت می‌کنند، گفت: به خدا قسم من تا زمانی که مطمئن نشدم که قدرت از دست علی(ع) خارج نشده، به دنبال قدرت نبودم و اکنون نیز تا علی(ع) بیعت نکند، با شما بیعت نخواهم کرد و شاید اگر او بیعت هم بکند، من بیعت نکنم».[6]

---