1. ابتدا باید گفت؛ اصل پیاده‌روی به قصد زیارت امام حسین(ع) و به مقصد کربلا در روایات توصیه شده است؛ مانند:
«دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی غُرَیْفَةٍ لَهُ وَ عِنْدَهُ مُرَازِمٌ فَسَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ وَ بِکُلِّ قَدَمٍ یَرْفَعُهَا وَ یَضَعُهَا عِتْقَ رَقَبَةٍ مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِیل...»؛‏[1]
راوی می گوید خدمت امام صادق(ع) رسیدم و «مرازم» نیز در خدمت آن‌حضرت بود. شنیدم حضرت می‌‏فرمود:
کسى که پیاده به زیارت قبر امام حسین(ع) برود، خداوند متعال به هر گامى که برداشته و به هر قدمى که از زمین بلند نموده و بر آن نهاده، ثواب آزاد کردن بنده‌‏اى از اولاد حضرت اسماعیل را می‌دهد.
2. از طرفی هر رفتار مشروعی که به عنوان نماد عزاداری برای امام حسین(ع) به شمار آید، دارای پاداش خواهد بود.
3. با این وجود، اما بدون آن‌که مستندی از روایات داشته باشیم، نمی‌توانیم مسیری از پیاده‌روی‌ها را به عنوان سنتی برگرفته از سخن معصومان(ع) ترویج کنیم که اگر این‌گونه باشد بدعت در دین به شمار خواهد آمد، اما اگر نگاهمان به این‌گونه پیاده‌روی‌ها تنها آن باشد که تمام عزاداری‌ها با هر روش‌ مباحی که باشد، دارای پاداش است و در صدد آن نباشیم که مدل خاص و طراحی‌شده توسط خودمان را به عنوان سنتی شرعی قلمداد کنیم، بدعت در دین به شمار نخواهد آمد.[2]