فضه(کنیز حضرت زهرا) نقل می‌کند؛ بعد از شهادت حضرت زهرا(س)، امام علی(ع) به امام حسن(ع) و امام حسین(ع) فرمود: بیایید و با مادرتان وداع کنید.[1] حسنین(ع) خود را بر پیکر مادر انداخته و شروع به گریه کردند. امام على(ع) مى‏فرماید: من خداوند را شاهد مى‏گیرم که حضرت زهرا(س) آه و ناله‌ای کرد و دست‌هاى خود را دراز نموده و حسنین(ع) را چند لحظه‏اى به سینه خود چسبانید. ناگاه منادی از آسمان ندا داد: اى ابی‌الحسن(ع)! حسنین(ع) را از روى سینه زهرا(س) بردار، به خداوند سوگند که این وضعیت، ملائکه آسمان‌ها را گریان کرد؛ زیرا دوست مشتاق لقاى دوست است. امام علی(ع) هم حسنین(ع) را از روى سینه زهرا برداشت و بندهای کفن حضرت زهرا(س) را بست».[2]

در منابع قابل دست‌رسی، اولین منبعی که به نقل این ماجرا پرداخته است، کتاب بحارالانوار است.

البته علامه مجلسی مؤلف کتاب می‌گوید: کتابی که من این گزارش را از آن‌جا نقل کرده‌ام، کتاب چندان معتبری نیست.[3]

[1]. «تاریخ دقیق شهادت حضرت زهرا (ع)»، 8086؛ «شنیده شدن صدای گریه حضرت زهرا (س)»، 8108؛ «دیده شدن نور جسم حضرت زهرا(س) برای مردم»، 72270.

[2]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 43، ص 179، بیروت، مؤسسة الطبع و النشر، چاپ اول، 1410ق.

[3]. همان، ج ‏43، ص 174.