بی‌گمان تشیع همان حقیقت راستین اسلام است که مؤسس آن پیامبر اسلام(ص) است و امت را به متابعت از علی(ع) و اهل‌بیت(ع) رهنمون شده است تا بتوانند از این در بر شهر علم محمدی راه یابند.
در زمان امام صادق(ع) شرایطی فراهم شد که امکان بیشتری برای ترویج علوم فراهم بود و معارف دینی فرصت بیشتری برای اظهار داشت.

از طرفی می‌بینیم که هفتاد در صد از روایات فقهی شیعه به نقل از آن‌حضرت بوده، همچنان‌که مذاهب فقهی اهل‌سنت نیز در همین دوره پایه‌گذاری شده است. پس این دوره دورۀ شکل‌گیری مذاهب فقهی اسلام نیز بوده است. اصطلاح رئیس مذهب شیعه که اکثراً بر امام صادق‌(ع) اطلاق می‌شود بیشتر ناظر به فقه شیعی در برابر مذاهب اهل‌سنت است، و گرنه اساس تشیع و مکتب امامت از لحاظ معارف بنیادی، در عرض مذاهب فقهی نبوده و معارف اصلی اسلامی را شامل می‌شود که جز در مکتب اهل‌بیت(ع) قابل وصول نیست.
بنابراین، این‌گونه اصطلاحات، ناظر به شرایط تاریخی بوده و صرفاً جنبه توصیفی دارد و تشیع به عنوان مکتب اهل‌بیت(ع) حقیقت راستین اسلام است و صرفا مذهبی فقهی در عرض سایر مذاهب نیست. با این‌حال فقه متعالی شیعه به عنوان یکی از افتخارات تشیع در زمان امامت امام صادق(ع) در برابر سایر مذاهب فقهی اظهار شد؛ و از این‌روی تبیین علم شریعت نیز بیشتر به آن‌حضرت اختصاص داشته است.