لطفا صبرکنید
بازدید
9462
9462
آخرین بروزرسانی:
1397/03/23
کد سایت
en22833
کد بایگانی
71780
نمایه
نبوت حضرت محمد(ص) قبل از سن چهل سالگی
طبقه بندی موضوعی
وحی، نبوت و عصمت
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
آیا پیامبر اسلام(ص) از همان بدو تولد پیامبر بوده است؟
پرسش
آیا روایت معتبری وجود دارد که پیامبر اسلام(ص) از همان بدو تولد پیامبر بود، نه در سن چهل سالگی؟
پاسخ اجمالی
نبوت پیامبر اسلام(ص) را میتوان دارای دو جنبه دانست:
1. جنبه اول که نبوت به معنای رسالت و آغاز فرایند تبلیغ دین و تشکیل جامعه اسلامی میباشد که در این جنبه، پیامبر گرامی اسلام(ص) در شهر مکه و در سن چهل سالگی و در غار حراء به پیامبری برگزیده شد. دوران پیامبری ایشان 23 سال طول کشید و در نهایت در سن 63 سالگی چشم از جهان فرو بست.[1]
2. جنبه دوم به معنای مقام معنوی واسطه بین خدا و خلق که برخی روایات، حکایت از وجود چنین مقام نبوتی برای آنحضرت، نه از کودکی، بلکه پیش از خلقت انسان دارد. حضرتشان میفرماید: «کُنْتُ نَبِیّاً وَ آدَمُ بَیْنَ الْمَاءِ وَ الطِّین»؛[2] «آن زمانی که هنوز آدم به صورت کامل خلق نشده بود، من نبیّ بودم». این حدیث در منابع اهلسنت نیز با اندک تفاوتی نقل شده است: «کُنْتُ نَبِیًّا وَ آدَمُ بَیْنَ الرُّوحِ وَ الْجَسَدِ».[3]
به هر حال داشتن مقام پیامبری از بدو تولد برای بزرگترین پیامبر تاریخ، موضوع عجیبی نیست؛ چرا که برخی از پیامبران سابق نیز از چنین ویژگی برخوردار بودند. حضرت عیسی(ع) در همان ابتدای تولدش با مادرش سخن گفت و او را دلداری داد.[4] سپس با مردم سخن گفت و خود را بنده و پیامبر خدا معرفی کرد.[5] گفته شده است که خداوند عقل حضرت عیسی را در کودکی کامل ساخت و در همان وقت او را پیامبر قرار داده و مبعوث به سوی مردم بود و به دلیل کامل بودن عقلش، از همان زمان مکلف بود.[6]
امام علی(ع) نیز درباره دوران کودکی پیامبر(ص) میفرماید: «از زمانی که ایشان دوران شیرخوارگی را به پایان رساند، خداوند بزرگترین فرشته از فرشتگانش را مأمور کرد تا شبانه روز او را در مسیر کرامت و محاسن اخلاق عالَم سوق دهد».[7] این سخن نشان میدهد که پیامبر اکرم(ص) از ابتدای دوران کودکی، با عالم معنا ارتباط داشت.
همانگونه که معتقدیم حضرت محمد(ص) از همان ابتدای تولد مقام عصمت[8] و نیز مقام امامت و ولایت[9] را داشتند، هیچ بُعدی ندارد که بگوییم ایشان از همان ابتدای تولد بلکه از ابتدای خلقت نوری، دارای تمامی این مقامات بودهاند، اما ایفای نقش ایشان به عنوان پیامبری در میان جامعه، بعد از چهل سال رخ داده است.
1. جنبه اول که نبوت به معنای رسالت و آغاز فرایند تبلیغ دین و تشکیل جامعه اسلامی میباشد که در این جنبه، پیامبر گرامی اسلام(ص) در شهر مکه و در سن چهل سالگی و در غار حراء به پیامبری برگزیده شد. دوران پیامبری ایشان 23 سال طول کشید و در نهایت در سن 63 سالگی چشم از جهان فرو بست.[1]
2. جنبه دوم به معنای مقام معنوی واسطه بین خدا و خلق که برخی روایات، حکایت از وجود چنین مقام نبوتی برای آنحضرت، نه از کودکی، بلکه پیش از خلقت انسان دارد. حضرتشان میفرماید: «کُنْتُ نَبِیّاً وَ آدَمُ بَیْنَ الْمَاءِ وَ الطِّین»؛[2] «آن زمانی که هنوز آدم به صورت کامل خلق نشده بود، من نبیّ بودم». این حدیث در منابع اهلسنت نیز با اندک تفاوتی نقل شده است: «کُنْتُ نَبِیًّا وَ آدَمُ بَیْنَ الرُّوحِ وَ الْجَسَدِ».[3]
به هر حال داشتن مقام پیامبری از بدو تولد برای بزرگترین پیامبر تاریخ، موضوع عجیبی نیست؛ چرا که برخی از پیامبران سابق نیز از چنین ویژگی برخوردار بودند. حضرت عیسی(ع) در همان ابتدای تولدش با مادرش سخن گفت و او را دلداری داد.[4] سپس با مردم سخن گفت و خود را بنده و پیامبر خدا معرفی کرد.[5] گفته شده است که خداوند عقل حضرت عیسی را در کودکی کامل ساخت و در همان وقت او را پیامبر قرار داده و مبعوث به سوی مردم بود و به دلیل کامل بودن عقلش، از همان زمان مکلف بود.[6]
امام علی(ع) نیز درباره دوران کودکی پیامبر(ص) میفرماید: «از زمانی که ایشان دوران شیرخوارگی را به پایان رساند، خداوند بزرگترین فرشته از فرشتگانش را مأمور کرد تا شبانه روز او را در مسیر کرامت و محاسن اخلاق عالَم سوق دهد».[7] این سخن نشان میدهد که پیامبر اکرم(ص) از ابتدای دوران کودکی، با عالم معنا ارتباط داشت.
همانگونه که معتقدیم حضرت محمد(ص) از همان ابتدای تولد مقام عصمت[8] و نیز مقام امامت و ولایت[9] را داشتند، هیچ بُعدی ندارد که بگوییم ایشان از همان ابتدای تولد بلکه از ابتدای خلقت نوری، دارای تمامی این مقامات بودهاند، اما ایفای نقش ایشان به عنوان پیامبری در میان جامعه، بعد از چهل سال رخ داده است.
[2]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبیطالب(ع)، ج 1، ص 214، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق.
[3]. خواستی عبسی، ابوبکر بن ابی شیبه، الکتاب المصنف فی الاحادیث و الآثار، ج 7، ص 329، ریاض، مکتبة الرشد، چاپ اول، 1409ق؛ آجری بغدادی، محمد بن الحسین، الشریعه، ج 3، ص 1407، ریاض، دار الوطن، چاپ دوم، 1420ق.
[4]. مریم، 24.
[5]. مریم، 30.
[6]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 6، ص 790 – 791، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.
[7]. «وَ لَقَدْ قَرَنَ اللهُ بِهِ مِنْ لَدُنْ أَنْ کَانَ فَطِیماً أَعْظَمَ مَلَکٍ مِنْ مَلَائِکَتِهِ یَسْلُکُ بِهِ طَرِیقَ الْمَکَارِمِ وَ مَحَاسِنَ أَخْلَاقِ الْعَالَمِ لَیْلَهُ وَ نَهَارَه»؛ سید رضى، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص 300، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.
[8]. ر.ک: مصادیق معصوم 1749
[9]. ر.ک: امامت در سن طفولیت 176
ترجمه پرسش در سایر زبانها
نظرات