صحت ازدواج در هر دین و جامعه‌ای وابسته به انجام شرایطی است که باید مراعات شود و دین اسلام نیز، شرایطی در این خصوص بیان نموده است.[1] با این وجود، تمام ازدواج‌هایی که در ملل، اقوام و ادیان دیگر -با رعایت مقررات خودشان- صورت گرفته، از نظر مکتب اسلام مورد تأیید بوده و فرزندان ناشی از این ازدواج‌ها مشروع‌اند و کسی حق ندارد به آنان نسبت حرام‌زادگی دهد. البته کسانی که با چشم‌پوشی از دین و مقررات خودشان با هم رابطه دارند، طبعاً ارتباط آنها نامشروع بوده و اگر فرزندی نیز از این ارتباط متولد شود، نامشروع و حرام‌زاده خواهد بود.[2]

ولی باید وجود شرایط - در مقیاس حداقلی آن برای پیروان هر آیین - ثابت گردد تا ازدواجِ مدنی ثبت شود.

به عنوان نمونه انسان نمی‌تواند با خواهر خود و یا با زن شوهردار عقد ببندد و اصراری که بر رعایت موازین دینی وجود دارد، عموما در این موارد است، نه در چگونگی ادای الفاظ عقد و ازدواج![3] زیرا همان فردی که متصدی ثبت ازدواج مدنی است نیز می‌تواند در اندک دقایقی، عقد شرعی را بخواند و نیاز به جلسه مستقلی برای این امر نیست.

[1]. «شرایط ازدواج دائم و موقت»، 1238.

[2]. «فرزندان نامشروع در میان کشورهای غیر مسلمان»، 7718.

[3]. «ازدواج هم زمان با دو خواهر»، 550؛ «لواط کننده و ازدواج با خواهر لواط دهنده»، 990؛ «ازدواج با خواهر زاده»، 39761.