گزارش‌هایی بیانگر آن است که حضرت زهرا(س) علاوه بر نورانیت معنوی، گاه از نورانیتی ظاهری و اعجازآٔمیز نیز برخوردار می‌شدند که برای برخی از افراد قابل مشاهده بود.[1]

بر اساس یکی از این گزارش‌ها، امام علی(ع) مقداری جو (برای پخت نان) از یک یهودی قرض خواست.[2] او از امام(ع) خواست تا برای ضمانت این وام، چیزی را به عنوان رهن نزد وی بگذارد. علی(ع) نیز چادر فاطمه(س) را که از پشم بود به او داد. آن یهودی چادر را به خانه خود برد و در اطاقی گذاشت. هنگام شب، همسرش برای انجام کاری داخل آن اطاق شد و نوری را دید که اطاق را روشن کرده بود و فورا (به دلیل ترس و یا تعجب) از اطاق خارج شد و آنچه دیده بود را به اطلاع شوهرش رساند. مرد یهودی که فراموش کرده بود چادر فاطمه(س) در آن اطاق است، با تعجّب و به سرعت داخل اطاق شد و دریافت که آن نور از چادر فاطمه(س) است که علی(ع) آن‌را نزد وی گرو گذاشته بود.

مرد یهودی و همسرش از خانه خارج شده و هر یک به سوی خویشان خود رفته و آنان را از این معجزه آگاه نمودند. در اثر این اتفاق بود که هشتاد نفر از آنها به اسلام متمایل شده و ایمان آوردند.

در منابع قابل دسترس، این ماجرا ابتدا در کتاب‌های  الخرائج و الجرائح،[3] و الثاقب فی المناقب[4] که هردو در قرن ششم تألیف شده‌اند گزارش شده است و منابع بعدی نیز با استناد به این دو کتاب به نقل این رخداد پرداخته‌اند.[5]

در ارتباط با اعتبار این گزارش باید گفت؛ گزارش‌های تاریخی در بیشتر کتاب‌ها، فاقد سند متصل و یا حتی منقطع است. و البته این به معنای نادرست بودن گزارش نیست، بلکه پذیرش آنها وابسته به اعتماد به نویسندگان کتاب‌ها و نیز انطباق با دیگر رخدادها است.

این گزارش نیز اگرچه گزارش متواتری نیست؛ اما چیزی نیست که از لحاظ موازین عقلی و شرعی قابل پذیرش نباشد؛ زیرا قرآن کریم نیز به این‌گونه اعجازها از سوی پیامبران اشاره کرده است.

[1]. «دیده شدن نور جسم حضرت زهرا(س) برای مردم»، 72270؛ «علت ملقب شدن حضرت فاطمه به زهراء(س)»، 124157.

[2]. «درخواست کمک مالی امام علی(ع) از شخص یهودی»، 91960.

[3]. قطب الدین راوندی، سعید بن عبد اللّٰه، الخرائج و الجرائح، ج 2، ص 537 – 538، قم، مؤسسه امام مهدی )عج(، چاپ اول، 1409ق.

[4]. ابن حمزه طوسی، محمد بن علی، الثاقب فی المناقب، محقق، مصحح، علوان، نبیل رضا،ص 301 – 302، قم، انصاریان، چاپ سوم، 1419ق.

[5]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ‏43، ص 30، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.