در پاسخ به پرسش مطرح شده می‌گوییم؛ اولا: در آیه «اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ...»،[1] بعد از کلمه‌ی «حی»، واژه «قیّوم» آمده است؛ یعنی او(خدا) حی و زنده‌‌ای است که برپا دارنده تمام موجودات است؛ پس برپا بودن آب و وجود آن به فیض وجود خداوند است. در این صورت چگونه چیزی که برپایی و وجودش به فیض خداوند است، می‌تواند برپادارنده خداوند باشد؟

ذات نایافته از هستی‌بخش                         کی تواند که شود هستی‌بخش

کهنه ابری که بود ز آب تهی                                         کی تواند که کند آبدهی

ثانیا: موضوع و محور در آیه‌ی دوم، «... وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ کُلَّ شَیْ‏ءٍ حَیٍّ ...»[2] مخلوق است؛[3] چراکه می‌فرماید: «و جعلنا»، و جعلنا در این‌جا به معنای «خلقنا» است؛ یعنی ما آفریدیم. مؤید این مطلب آیات دیگری است که در این زمینه وجود دارد: «وَ اللَّهُ خَلَقَ کُلَّ دَابَّةٍ مِنْ ماءٍ ...»[4] و «وَ هُوَ الَّذی خَلَقَ مِنَ الْماءِ بَشَراً ...».[5]

بر این اساس، می‌فرماید ماده مخلوقات زنده، آب است، و خالق و آفریننده از موضوع بحث بیرون است و احکام مخلوق به خالق سرایت نمی‌کند.

[1]. بقره، 255.

[2]. انبیاء، 30.

[3]. طباطبائی، سید محمد حسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 14، ص 279، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، 1417ق.

[4]. نور، 45.

[5]. فرقان، 54.