نخست باید گفت، هدیه‌دادن به دوستان و آشنایان، موضوعی است که در اسلام بدان اهمیت فراوان داده شده است، چه فرد مقابل، سالم باشد و یا بیمار. البته با توجه به محدودیت‌هایی که شخص بیمار دارد، طبیعی است که هدیه به او اثر خوشایندتری در روح و روانش خواهد گذاشت.

در همین راستا و در آداب عیادت و ملاقات بیمار، از رسول خدا(ص) نقل شده است:

«مَنْ أَطْعَمَ مَرِیضاً شَهْوَتَهُ أَطْعَمَهُ اللَّهُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّة»؛[1] هر کس غذای مورد علاقه بیماری را به او هدیه دهد، خدای متعال از میوه‌‌های بهشت به او خواهد چشانید».

در روایتی دیگر آمده اسا: یکی از دوستان امام صادق‌(ع) بیمار شد. گروهی از شیعیان به عیادت او می‌رفتند که در مسیر خود با امام(ع) برخورد کردند. حضرتشان از آنها پرسید: کجا می‌‏روید؟! گفتند: به ملاقات فلانى می‌رویم که از او عیادت کنیم. امام فرمود: لحظه‌ای درنگ کنید! و سپس فرمود: آیا برای این عیادت، هدیه‌ای؛ مانند سیب، گلابى، ترنج، عطر، بخور و ... به همراه آورده‌اید؟ گفتند: خیر! امام فرمود: مگر نمی‌دانید بیمار از هدیه‌ای که برایش می‌برند، خوشحال می‌‏شود؟![2]

امام(ع) در این نصیحت اخلاقی می‌فرماید که خوشحال کردن بندگان خدا یک ارزش است، و همان‌گونه که عیادت شما بیمار را خوشحال می‌کند، بردن هدیه‌ای برای او بر خوشحالی‌اش خواهد افزود. و طبیعی است که این کار شما کار ارزشمندتری خواهد شد.

خوش‌بختانه این سنت اسلامی، از سنت‌هایی است که امروزه در جامعه ما جا افتاده، و مشاهده می‌شود که بیشتر مردم هنگامی که در بیمارستان و یا منزل به عیادت بیماری می‌‌روند، با دست خالی نرفته؛ بلکه هر قشر و گروهی به تناسب توان مالی خود، نوشیدنی، میوه، عطر، گل و ... تهیه کرده و به بیماران هدیه می‌دهند.

البته باید توجه کرد، این بدان معنا نیست که اگر به هر دلیلی نتوانیم هدیه‌ای تهیه کنیم نباید به عیادت بیماری برویم؛ زیرا همان‌گونه که گفته شد، عیادت بیمار خود به تنهایی یک ارزش است و همراه داشتن هدیه، بر ارزش آن خواهد افزود.

[1]. قطب الدین راوندی، سعید بن هبة الله، الدعوات (سلوة الحزین)، ص 230، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، قم، چاپ اول، 1407ق.

[2]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 3، ص 118، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق. «مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُوسَى بْنِ الْحَسَنِ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ عَامِرٍ أَبِی الْعَبَّاسِ عَنْ مُوسَى بْنِ الْقَاسِمِ قَالَ حَدَّثَنِی أَبُو زَیْدٍ قَالَ أَخْبَرَنِی مَوْلًى لِجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَالَ: مَرِضَ بَعْضُ مَوَالِیهِ فَخَرَجْنَا إِلَیْهِ نَعُودُهُ وَ نَحْنُ عِدَّةٌ مِنْ مَوَالِی جَعْفَرٍ فَاسْتَقْبَلَنَا جَعْفَرٌ ع فِی بَعْضِ الطَّرِیقِ فَقَالَ لَنَا أَیْنَ تُرِیدُونَ فَقُلْنَا نُرِیدُ فُلَاناً نَعُودُهُ فَقَالَ لَنَا قِفُوا فَوَقَفْنَا فَقَالَ مَعَ أَحَدِکُمْ تُفَّاحَةٌ أَوْ سَفَرْجَلَةٌ أَوْ أُتْرُجَّةٌ أَوْ لَعْقَةٌ مِنْ طِیبٍ أَوْ قِطْعَةٌ مِنْ عُودِ بَخُورٍ فَقُلْنَا مَا مَعَنَا شَیْ‏ءٌ مِنْ هَذَا فَقَالَ أَ مَا تَعْلَمُونَ أَنَّ الْمَرِیضَ یَسْتَرِیحُ إِلَى کُلِّ مَا أُدْخِلَ بِهِ عَلَیْهِ».