از نظر شرع هیچ منعی برای شغل یا کار دوم وجود ندارد. آنچه که از طرف دین اسلام و شرع مقدس مورد سرزنش قرار گرفته، دنیا گرایی و دلبستگی به دنیا و دوری از معنویت و آخرت است که چنین چیزی ممکن است در یک شغله بودن نیز وجود داشته باشد. گاهی انسان هایی یافت می شوند که با یک شغل و در آمد اندک دلبستگی بیشتری به دنیا دارند، در حالی که افرادی که سرمایه بیشتری دارند چنین دلبستگی را ندارند. در این ارتباط باید گفت که اگر نیازهای زندگی انسان –درحد معقول- با درآمدی که از طریق یک شغل به دست می آید برطرف نشود و خانواده انسان با این درآمد به مضیقه و عسرت بیفتند، چه بسا شغل دوم لازم، بلکه واجب باشد.

البته گفتنی است از نظر قانون، داشتن دو شغل رسمی، یعنی اشغال دو جایگاه کاری خلاف قانون و مقررات کشوری است. همچنین اگر شغل دوم باعث شود که انسان نسبت به شغل اول کوتاهی کند، باز هم داشتن شغل دوم جایز نیست. این گونه است اگر انسان با کار در دو شیفت از رسیدن به امور تربیتی فرزندان و یا وظائف خویش نسبت به امور خانواده و ... باز ماند؛ یعنی در واقع با دو شیفت کار برای درآمد بیشتر از مسائل اصلی و مهم تر غافل شود، طبیعی است که خسارات جبران ناپذیری را ناخواسته متحمل می شود که جبران آن به راحتی امکان پذیر نیست. این جا است که پیشوایان دین (امام حسین) می فرمایند: "از پدرم از وضع داخلی رسول خدا (ص) پرسیدم، فرمود: به منزل رفتنش به اختیار خود بود و چون به منزل مى‏رفت اوقات خویش را سه قسمت مى‏کرد: قسمتى براى عبادت خداوند، قسمتى براى خانواده و قسمتى براى خود ....".[1]