روزه آن است که انسان براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب از چیزهایى که روزه را باطل مى‏کند خوددارى نماید.[1]

بنابر این شخص روزه دار باید روزه اش را بعد از رسیدن وقت مغرب افطار نماید؛ از این رو اگر به عنوان مثال گفته می شود ساعت 20 و 25 دقیقه و 42 ثانیه وقت اذان مغرب است، معنایش این است که بعد از این وقت، روزه دار می تواند افطار نماید، خواه اذان گفته شود یا نشود و خواه آن اذان طولانی باشد یا وقت زیادی نگیرد، پس میزان در افطار کردن، داخل شدن وقت مغرب است که روزه دار باید نسبت به آن اطمینان پیدا کند نه گفتن اذان و تمام شدن آن.

در پاسخ به سؤال فوق بعضی از مراجع عظام تقلید این چنین فرموده اند:

_ آیا روزه دار جایز است به مجرد شروع اذان افطار نماید یا این که باید صبر کند تا اذان تمام شود؟

پاسخ حضرت آیه الله خامنه ای:

 "اگر اطمینان حاصل شود که اذان از هنگام داخل شدن وقت شروع شده، صبر کردن تا پایان اذان لازم نیست."[2]

پاسخ حضرت آیه الله بهجت:

 "میزان احراز دخول وقت است."[3]

بنابر این، برای افطار کردن، انسان باید اطمینان به دخول وقت و مغرب داشته باشد.

این سؤال، پاسخ تفصیلی ندارد.