در قرآن کریم یک‌بار با تعبیر «ریحٍ صَرصَر»، و دو بار هم با تعبیر «ریحاً صَرصَراً» از «باد صرصر» یاد شده است که در تمام موارد منظور باد و طوفان شدیدی است که به عنوان عذاب و برای نابودی قوم عاد از جانب خداوند بر آنان نازل شده است:

«وَ أَمَّا عادٌ فَأُهْلِکُوا بِریحٍ صَرْصَرٍ عاتِیَةٍ».[1] اما قوم عاد نیز به بادى تند و سرکش به هلاکت رسیدند.

«فَأَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ ریحاً صَرْصَراً فی‏ أَیَّامٍ نَحِساتٍ لِنُذیقَهُمْ عَذابَ الْخِزْیِ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا...»؛ سرانجام تندبادى شدید و هولناک در روزهایى شوم بر آنها فرستادیم تا عذاب خوارکننده را در زندگى دنیا به آنها بچشانیم.

«إِنَّا أَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ ریحاً صَرْصَراً فی‏ یَوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ»؛ ما بر آنها در روزى نحس و طولانى بادى سخت فرستادیم.

مفسران در مورد این‌که «باد صرصر چیست»، چند معنا ارائه کرده‌اند؛ مانند:

باد بسیار سردى است که مانند آتش همه چیز را می‌سوزاند.[2]

بادی که زوزه می‌کشد.

بادی که سمی و مسموم کننده است.[3]

بادی که قدرت نابودی یک قوم را دارد.

بادی که از طوفان‌های معمولی شدیدتر است.

و ...

قرآن کریم در آیه هفتم سوره حاقه عنوان کرده که مدت وزیدن این طوفان و باد سهمگین، هفت شب و هشت روز بود.

آنچه در قرآن کریم با عنوان «باد صرصر» و به عنوان یک عذاب از آن یاد شده، بعدها در متون نظم و نثر ادبی نیز به همین معنا و یا معانی کنایی دیگر، بسیار مورد استفاده قرار گرفته است مانند این شعر مولوی که می‌گوید:

این چه باد صرصر است از آسمان پویان شده            صدهزاران کشتی از وی مست و سرگردان شده

مخلص کشتی ز باد و غرقه کشتی ز باد                       هم بدو زنده شدست و هم بدو بیجان شده

[1]. الحاقه، 6.

[2]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج ‏9، ص 11، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش؛ رشیدالدین میبدی، احمد بن ابی سعد، کشف الأسرار و عدة الأبرار، تحقیق، حکمت‏، علی اصغر، ج ‏8، ص 515، تهران، امیر کبیر، چاپ پنجم، 1371ش.

[3]. طبری، ابو جعفر محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏24، ص 66، بیروت، دار المعرفة، چاپ اول، 1412ق؛ مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏24، ص 438، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش؛ طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏19، ص 393، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417 ق؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 4، ص 450، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414ق.