جستجوی پیشرفته
بازدید
16896
آخرین بروزرسانی: 1392/03/29
خلاصه پرسش
در روایت امام صادق(ع) منظور از این‌که خداوند «شهرت در نماز» را دشمن می‌‌دارد، چیست؟
پرسش
امام صادق(ع) می‌فرمایند: خداوند دو شهرت را دشمن می‌‌دارد، شهرت لباس و شهرت نماز، لطفا این حدیث را توضیح دهید؟
پاسخ اجمالی
امروزه؛ ما به اسامی ‌افرادی بر می‌‌خوریم که اسطوره‌‌های ملی یا مذهبی‌‌اند و برخی همچون انبیای الهی شهرت جهانی در همه دوران بعد از خود، داشته‌اند. قهرمانان ملی و دینی، نیز از جمله کسانی هستند که شهرت فراوانی دارند. بی‌تردید نمی‌توان این نوع شهرت را نکوهش کرد، بلکه آنچه در مجموعه معارف اسلامی نهی شده، آن است که انسان خودش را به روش‌های مختلف در معرض مشهور شدن قرار داده و خواهان رسیدن به شهرت باشد. به عبارت دیگر شهرت طلبی است که در روایات از آن نهی شده، نه شهرت.
حال ممکن است، کسب شهرت با وسیله‌ی نقلیه‌ای باشد که شخص استفاده می‌کند، یا با لباس و یا حتی به وسیله عبادات و نماز این شهرت طلبی صورت گیرد.
 
پاسخ تفصیلی
در جامعه انسانی همیشه عده‌‌ای بوده‌اند که در بین مردم از شهرت و معروفیت بیشتری بر خوردار بودند، این موضوع در همه جوامع قابل رؤیت است.
امروزه؛ ما به اسامی افرادی بر می‌خوریم که اسطوره‌های ملی یا مذهبی‌اند و برخی همچون انبیای الهی شهرت جهانی در همه دوران بعد از خود، داشته‌اند. قهرمانان ملی و دینی، نیز از جمله کسانی هستند که شهرت فراوانی دارند، چنین امری طبیعی است. اما سؤال این است که چه چیزی در اسلام نهی شده است؟ شهرت یا شهرت طلبی؟
تبیین موضوع
در بیان این موضوع باید گفت؛ انسان‌ها که با یکدیگر در یک جامعه زندگی می‌کنند، دارای استعدادها و توانایی‌‌های مختلف جسمی، مالی و .. اند، اما اسلام خواسته است که افراد در عین وجود اختلافات ذاتی یا طبیعی که دارند، خود را به سبب این گونه امور، در بین مردم انگشت نما نکنند.
شهرت طلبی و کسب شهرت و عواملی که باعث بروز آن می‌شود، بدین سبب در اسلام نهی شده است تا جامعه بتواند از حسادت‌ها، چشم و هم چشمی‌ها، عقده گشایی‌ها و غرور و تکبر در امان باشد.
آنچه در اسلام نهی شده، کسب شهرت جهت دست یافتن به منافع شخصی و دنیوی است، حال به هر راه و روشی که باشد. به بیان دیگر؛ مشهور شدن عده‌ای، امری طبیعی است ولی این‌که خود شخص، به روش‌های متفاوت در این راه گام بردارد یا وقتی خود را در این مسیر یافت، از این مسیر بر نگردد، چنین امری نامطلوب است.
وقتی به روایات نگاه می‌کنیم می‌بینیم، معصومان(ع) شهرت طلبی را به طور مطلق مطلوب نمی‌دانند.[1]
شهرت طلبی که می‌تواند به عنوان یک بیماری روانی نیز مورد بررسی قرار گیرد، در لباس‌هایی مختلف خود را نشان می‌دهد، گاه کسب شهرت از طریق پوشیدن لباس است؛ لباس‌های فاخر و گران‌قیمت یا حتی لباس‌های مندرس و کهنه! گاه شهرت با وسیله‌ی نقلیه‌ای است که در چشم مردم موجب شهرت شود،[2] و گاه عده‌ای از طریق عبادات و نماز در پی کسب شهرت‌اند.
امام رضا(ع) می‌فرمایند: «کسی که خودش را به عبادت مشهور کند،[3] او را در دینش پاک و بى‏غل و غش ندانید که خدا شهرت به عبادت و شهرت به لباس را مبغوض و دشمن داشته. سپس فرمود: خداوند متعال بر مردم در شبانه روز فقط هفده رکعت نماز واجب کرده، هر کس که آنها را انجام دهد از غیر آنها مورد سؤال واقع نمی‌شود.
پیامبر اکرم(ص) دو برابر آنها را (34 رکعت) بر آنها اضافه نمود[به عنوان نافله] که اگر نقصانى در فرائض و نمازهاى واجب رخ دهد و کمبودى از حیث خشوع و خضوع و آداب نماز پیدا شود با این نوافل جبران گردد. البته بدیهى است که خداوند براى نماز و روزه زیادى و مستحبى کسى را عذاب نمی‌کند ولى اگر در رفتار و کردار خود بر خلاف سنت و روش اسلامى و دینى عمل نماید مورد مؤاخذه و کیفر قرار می‌گیرد».[4]
یکی از دلائل مستحب بودن مخفی نگاه داشتن عبادات و اعمال خیر همین است که انگیزه شهرت طلبی به وسیلۀ عبادات در انسان از بین برود؛ لذا در برخی از روایات آمده است؛ بالاترین عبادات از نظر اجر و پاداش، عباداتی است که مخفیانه انجام شود.[5]
روایت امام رضا(ع) شامل هر عبادتی می‌شود که به این قصد انجام گیرد، اما درباره برخی از اعمال عبادی مانند نماز روایات بخصوصی داریم که در کنار این روایات عام، قابل توجه است.
امام صادق(ع) می‌فرمایند:« خداوند دو شهرت را دشمن می‌دارد، شهرت در لباس و شهرت در نماز.»[6]
شاید به این علت که نماز؛ واجبی است که هر روزه باید اقامه شود و معمولاً در منظر مردم انجام می‌شود، از میان همه عبادات، به تنهایی ذکر شده، و به نوعی مانند لباس شخص است که دیده می‌شود؛ لذا در کنار شهرت در لباس آمده است.
به هر ترتیب، اسلام نمی‌خواهد تا عده‌ای در جامعه انگشت نما شوند که هم خودشان به غرور و تکبر گرفتار شوند، و هم آرامش روحی و روانی افراد و جامعه را به خاطر برانگیختن حساسیت‌های مختلف، از بین ببرند؛ لذا از هر گونه خودنمایی در سطح جامعه، نهی کرده، اگرچه اختلافات معمولی بین افراد جامعه را پذیرفته است.
در مسئلۀ شهرت و مشهور شدن هم، اگرچه دین اسلام شهرت طلبی را مذموم دانسته، اما با مشهور بودن – در صورتی که مشهور شدن؛ خواست انسان نباشد و برای آن تلاش نکرده باشد- که امری طبیعی است و در  هر جامعه‌ای امکان ظهور و بروز دارد؛ برخوردی نداشته است.
شایان ذکر است، گاهی کسب شهرت نه به عنوان یک هدف، بلکه به عنوان وسیله‌ای جهت خدمت به دیگران است. مانند این‌که فرد ناچار باشد برای رسیدن به هدفی مقدس، خود را در معرض عموم قرار داده و ویژگی و برجستگی‌های خویش را در بین مردم بیان کند که قطعاً این امر مورد نظر این نوشتار نبوده و چه بسا عنوان شهرت طلبی به این امر تطبیق نگردد.  
 

[1]. در کتاب شریف کافی، مرحوم کلینی بابی به عنوان «کراهیة الشهرة» آمده است که در آن روایات مربوط به شهرت طلبی را آورده است. ر. ک: کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 6، ص 444، دارالکتب الاسلامیة، تهران، 1365 ش.
[2]. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «کَفَى بِالرَّجُلِ خِزْیاً أَنْ یَلْبَسَ ثَوْباً مُشَهِّراً وَ یَرْکَبَ دَابَّةً مُشَهِّرَةً». مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 76، ص 313، موسسه الوفاء، بیروت، 1404ق.    
[3]. همان‌طور که در این روایت دیده می‌شود،(عبارت: شهّر نفسَه) شهرت به عبادتی ناپسند شمرده شده است که خود شخص در این مسیر گام بردارد و قصدش از کثرت عبادت، مشهور شدن به همین صفت باشد و گرنه بسیاری از ائمه(ع) مشهور به زهد و عبادت بوده‌اند.
[4]. «عَنِ الرِّضَا (ع) قَالَ: مَنْ شَهَّرَ نَفْسَهُ بِالْعِبَادَةِ فَاتَّهِمُوهُ عَلَى دِینِهِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یُبْغِضُ شُهْرَةَ الْعِبَادَةِ وَ شُهْرَةَ اللِّبَاسِ ثُمَّ قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِنَّمَا فَرَضَ عَلَى النَّاسِ فِی الْیَوْمِ وَ اللَّیْلَةِ سَبْعَ عَشْرَةَ رَکْعَةً مَنْ أَتَى بِهَا لَمْ یَسْأَلْهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَمَّا سِوَاهَا وَ إِنَّمَا أَضَافَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِلَیْهَا مِثْلَیْهَا لِیَتِمَّ بِالنَّوَافِلِ مَا یَقَعُ فِیهَا مِنَ النُّقْصَانِ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا یُعَذِّبُ عَلَى کَثْرَةِ الصَّلَاةِ وَ الصَّوْمِ وَ لَکِنَّهُ یُعَذِّبُ عَلَى خِلَافِ السُّنَّةِ»، بحار الانوار، ج 67، ص 252.
[5]. «أَعْظَمُ الْعِبَادَةِ أَجْراً أَخْفَاهَا»، همان، ج 67، ص 251.
[6]. بحارالأنوار، ج 81، ص 261.
نظرات
تعداد نظر 0
لطفا مقدار را وارد نمایید
مثال : Yourname@YourDomane.ext
لطفا مقدار را وارد نمایید
لطفا مقدار را وارد نمایید
لطفا مقدار را وارد نمایید

طبقه بندی موضوعی

پرسش های اتفاقی

  • چرا زن نمی‌تواند مرجع تقلید و قاضی باشد؟
    73146 اجتهاد و مرجعیت در اسلام 1387/04/03
    دانشمندان و متخصّصان دینی درباره‌ موضوعاتی؛ مانند مرجع تقلید، یا قاضی شدن زن و بعضی از عناوین دیگر، اختلاف نظر دارند. این امور جزو مسلّمات و ضروریات دینی به شمار نمی‌آید. کسانی که می‌گویند زنان مرجع تقلید یا قاضی نمی‌شوند، به ادله‌ای؛ نظیر روایات و اجماع، تمسک کرده‌اند ...
  • چرا خداوند در مقابل درخواست رؤیت خدا توسط یهودیان، آنها را مجازات کرد؟
    8592 تفسیر 1392/01/26
    آنچه باید در این‌جا مورد دقت قرار گیرد، این عبارت در آیه است: « فَأَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ بِظُلْمِهِمْ». باء در «بظلمهم» معنای سببیت بوده و متعلق به «اخذتهم» است و معنا این‌گونه می‌شود که آنها را به جهت ستمی که روا داشته­‌اند، با صاعقه مجازات می‌کنیم. این عبارت نمایان‌گر ...
  • با در نظرگرفتن جمیع جوانب و مصالح، آیا ارجح نیست که مقام رهبری در قانون جمهوری اسلامی ایران دارای یک زمان و دوره مشخص باشد؟
    8512 System 1389/04/16
    دائمی بودن رهبری در ایران ناشی از رأی مردم به قانون اساسی بوده و دلیلی نیز وجود ندارد که در صورت از دست ندادن شرایط، زمان آن را محدود کرد. فساد موجود در حکومت ها بیشتر ناشی از خلق و خوی حاکمان ...
  • با توجه به آیات 103 و 104 سوره کهف، راه تشخیص کار نیک از بد و ناپسند چیست؟
    24104 تفسیر 1389/05/13
    آیات شریفه، به معرفى زیانکارترین انسان ها و بدبخت‏ترین افراد بشر مى‏پردازد. زیان واقعى و خسران مضاعف آنجا است که انسان سرمایه‏هاى مادى و معنوى خویش را در یک مسیر غلط و انحرافى از دست دهد و گمان کند کار خوبى کرده است، نه از این کوشش ها ...
  • آیا در اسلام، مسئله ای به نام وضوی ارتماسی داریم؟
    11356 Laws and Jurisprudence 1391/07/03
    وضوى ارتماسى آن است که انسان صورت و دستها را به قصد وضو با مراعات شستن از بالا به پایین در آب فرو برد؛ اما براى این که مسح سر و پاها با آب وضو باشد، باید در شستن ارتماسى دستها، قصد شستن وضویى، هنگام بیرون آوردن ...
  • زنان عقیمی که بچه‌دار نمی‌شوند از دیدگاه قرآن چه جایگاهی دارند؟
    24597 تفسیر 1395/08/04
    گرچه پروردگار صلاح دیده برخی مردان و زنان، عقیم باشند[1] اما عقیم بودن و بچه‌دار نشدن به تنهایی نقصی معنوی - نه برای مردان و نه برای بانوان - نبوده و از مقام و ارزش انسانی هیچ کدام از آنها نمی‌کاهد. البته می‌شود برای ...
  • آیا در تحقیقات پزشکی، جایز است از جنین سقط شدهٔ انسان استفاده کرد؟
    7682 گوناگون 1393/02/25
    بیشتر فقها تشریح بدن انسان(جنین یا غیر جنین) را جایز نمی‌دانند، اما برخی از مراجع[1] در این‌باره می‌گویند، اگر این‌گونه تحقیقات در راستای کشف مطالب پزشکى جديد و مورد نیاز جامعه و نیز درمان بيمارى‌های تهدید کننده زندگى مردم باشد، جايز است؛ ولى تا ...
  • آیا گزارش غیر‌مسلمان مبنی بر نجاست چیزی که در اختیار اوست، مورد قبول است؟
    8833 اثبات نجاست 1393/02/03
    فقها در این زمینه فرقی بین مسلمان و غیر مسلمان نگذارده و می‌گویند، نجس بودن چیزى از سه راه ثابت مى‌شود، و باید بر آن ترتیب اثر داد: 1. آن که انسان خودش یقین به نجاست پیدا کند. 2. دو نفر عادل و یا حتّى یک نفر گواهى ...
  • معنای استدلال مباشر چیست؟
    19452 قیاس اقترانی و استثنائی 1391/12/06
    در مورد استدلال مباشر آنچه را که برخی از نویسندگان در این‌باره نگاشته‌اند، در این‌جا نقل می‌کنیم: بسیاری از منطق‌نگاران معاصر آنچه را در منطق نگاشته‌های پیشین با عنوان «احکام قضایا» یا «نسبت قضایا» مطرح بوده، قسمی از استدلال برشمرد‌ه‌اند و نام‌هایی؛ همچون استدلال «مباشر»، «بی‌واسطه» و «بسیط» ...
  • محدوده حرم مکه چقدر است؟
    9600 گوناگون 1396/10/23
    ابتدا باید دید منظور از حرم مکه چیست، آیا مراد، مسجد الحرام است؟ یا منطقه‌ای که زائرین خانه‌ی خدا بدون احرام، حق ورود به آن‌را ندارند و ورود کفار نیز به لحاظ شرعی در آن ممنوع است؟ در صورت نخست، پاسخ آن است که هر مکانی که در ...

پربازدیدترین ها