مسئله مُثُل افلاطونی هم با اصالت الوجود و تشکیک در وجود سازگار است، و هم با اصالت الماهیه و تشکیک در ماهیت؛ از این‌ رو صدرا و سهروردی با این‌که از نظر اصالت الوجود یا اصالت الماهیه و تشکیک در وجود یا تشکیک در ماهیت مقابل هم هستند، هر دو به مُثُل افلاطونی معتقدند؛ البته برخی از حکیمان بر این باورند که سهروردی در ابتداى امر در اصالت ماهیّت پافشارى داشته، و پس از چندى از این عقیده خود منصرف شده است و گفت: «الناس و ما فوقها من المفارقات وجودات محضة و انیّات‏ صرفة»؛[1] یعنی نفس و موجودات مجرد برتر از او وجود محض هستند.

---