از این‌که قرآن کریم از زبان خود خداوند اعلام می‌کند که او بهترین آفریننده‌ها است فهمیده مى‏‌شود که خلقت تنها مختص به او نیست. و در حقیقت همین‌گونه؛ زیرا که خلقت به معناى تقدیر و اندازه‌گیری است،[1] و تقدیر یعنى مقایسه چیزى با چیز دیگر، و این اختصاص به خداى تعالى ندارد، علاوه بر این، در کلام خود خداى عز و جل خلقت به غیر خدا هم نسبت داده شده است، آن‌جا که فرمود: «وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ بِإِذْنی‏ فَتَنْفُخُ فیها فَتَکُونُ طَیْراً بِإِذْنی»؛[2] و نیز فرمود: «وَ تَخْلُقُونَ إِفْکاً».[3]
البته خلق و آفرینش خدا با خلق غیر او از جهات گوناگون متفاوت است:
اولاً: خداوند ماده و صورت اشیا را مى‌‏آفریند، در حالى‌که اگر انسان بخواهد چیزى را ایجاد کند تنها مى‌‏تواند با استفاده از مواد موجود این جهان صورت تازه‌‏اى به آن بخشد؛ مثلاً از مصالح ساختمانى خانه‌‏اى بسازد، یا از آهن و فولاد، اتومبیل یا کارخانه‌‏اى اختراع کند.
ثانیاً: از سویى دیگر خلقت و آفرینش خداوند، نامحدود است و او آفریدگار همه چیز است: «اللَّهُ خالِقُ کُلِّ شَیْ‏ءٍ»؛[4] خدا خالق همه چیز است. در حالى‌که انسان موجودات بسیار محدودى را مى‌‏تواند ابداع کند، و گاه توأم با انواع ضعف‌ها و نقص‌ها است که در جریان عمل باید آنها را تکمیل کند، اما خلق و ابداع پروردگار خالى از هرگونه عیب و نقص است.
ثالثاً: در آن‌جا که انسان توانایى بر خلق و ایجاد یک چیز پیدا مى‌‏کند، آن خلقت نیز به اذن و فرمان خدا است که بدون اذن او در عالم حتى برگى نمی‌روید و سنگی بر سنگی بنا نمی‌شود، چنان‌که در باره حضرت مسیح(ع) فرمود: «و آن‌گاه که به امر من از گِل، چیزى چون پرنده ساختى و در آن دمیدى و به امر من پرنده‏‌اى شد».[5]، [6]
خلاصه این‌که مفهوم خلقت و تحول و پدید آوردن داراى درجات بى‌‏شمار است. خدای متعال خود را به طور اصالت و مستقل خالق معرفى نموده و به طور غیر مستقل آن‌را به سلسله بشر داده است.

---