دعاهای مأثور مانند دیگر عبادات توقیفى هستند که ما موظف هستیم به همان شکلی که وارد شده، آنها را بخوانیم.
در همین راستا و با توجه به برخی از روایات، ادعیه دقیقاً باید طبق همان دستور العمل موجود خوانده شود تا به آثاری که بر آن مترتب است برسیم.
در روایت آمده است؛ امام صادق(ع) فرمود: به زودى براى شما شبهه‌‏اى پیش خواهد آمد که نه دانش خارج شدن از آن را دارید و نه امامى هست که شبهه را براى شما حلّ کند، و در سرگردانى خواهید ماند، افرادى که بخواهند از این‌گونه شبهات رهایى پیدا کنند باید دعاى غریق را بخوانند. راوی می‌گوید: پرسیدم: دعاى غریق کدام است؟ فرمود: می‌گویى: «یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِک‏». گفتم: «یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِکَ» فرمود: خداوند مقلب قلوب و ابصار است ولی همان طور که من دستور دادم قرائت کن و بگو: «یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِک».[1]
بنابر این، دریافت فضیلت و ترتب آثار کامل، مشروط به آن است که دقیقاً همانطور که وارد شده خوانده شود، اما با توجه به اینکه اصل ارتباط با خدا، دعا و مناجات – حتی اگر مأثور هم نباشد – پاداش دارد، اگر در دعایی مأثور فرصت نداشتیم آنچه که به تکرار آن توصیه شده را به صورت مکرر بخوانیم، با خواندن یک بار آن نیز – به قصد رجاء – به بخشی از پاداش دست خواهیم یافت.

---