1. «حرز»، مفرد احراز و در لغت؛ به معنای پناهگاه، جاى محکم و استوار، و هر چیزی که انسان را حفظ کند و انسان در آن پناه گیرد آمده است. حرز در اصطلاح، به دعاهایى گفته می‌شود که خواندن یا نوشتن و همراه داشتن آنها موجب جلوگیری از ترس، چشم زخم، بلا و دردها، جانوران موذى و درندگان، می‌شود.[1]
2. «تعویذ» مصدر باب تفعیل است. صیغه ثلاثی مجرد آن به معنای پناه بردن به چیزی است از شرّی که با آن مواجه شده است.[2] تعویذ در اصطلاح؛ به دعایی گفته می‌شود که برای دفع شرّ نوشته می‌شود و چون به آن پناه می‌برند، به آن تعویذ می‌گویند.[3] همچنین به کار دعا نوشتن و آویختن آن بر کسی دیگر نیز تعویذ گفته می‌شود.[4]
3. «حجاب» نیز که به معنای پوشش است، به چیزی گفته می‌شود که بین دو چیز حائل می‌شود و مانع برخورد آن دو با هم می‌شود.[5] از این‌رو؛ به حرز یا دُعایی که براى دفع آفت یا چشم زخم بر خود آویزند نیز حجاب گفته می‌شود.[6]
هرچند که این چند کلمه در اصل معنا با یکدیگر تفاوت دارند ولی در معنای اصطلاحی تقریباً به یک معنا و مترادف با هم هستند؛ یعنی حرز،[7] تعویذ و حجاب،[8] در منابع روایی و در کتب ادعیه، به دعاهایی اطلاق می‌شود که برای دفع شرّ و مصون ماندن از آفات و بلاها و امراض و... خوانده می‌شود و یا نوشته شده و شخص آن‌را با خود حمل می‌کند.

---