سید بن طاووس در کتاب مهج الدعوات، این دعا را از امام علی(ع) نقل می‌کند: «یَا سَلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ الطَّاهِرُ الْمُطَهَّرُ الْقَاهِرُ الْقَادِرُ الْمُقْتَدِرُ یَا مَنْ یُنَادِی‏ مِنْ کُلِّ فَجٍّ عَمِیقٍ‏ بِأَلْسِنَةٍ شَتَّى وَ لُغَاتٍ مُخْتَلِفَةٍ وَ حَوَائِجَ أُخْرَى یَا مَنْ لَا یَشْغَلُهُ شَأْنٌ عَنْ شَأْنٍ أَنْتَ الَّذِی لَا تُغَیِّرُکَ الْأَزْمِنَةُ وَ لَا تُحِیطُ بِکَ الْأَمْکِنَةُ وَ لَا تَأْخُذُکَ نَوْمٌ وَ لَا سِنَةٌ یَسِّرْ لِی مَا أَخَافُ عُسْرَهُ وَ فَرِّجْ لِی مِنْ أَمْرِی مَا أَخَافُ کَرْبَهُ وَ سَهِّلْ لِی مِنْ أَمْرِی مَا أَخَافُ حُزْنَهُ سُبْحَانَکَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ- إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ‏ عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ نَفْسِی فَاغْفِرْ لِی‏ إِنَّهُ لَا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَ- وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ‏ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى نَبِیِّهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلِیما».[1]
برخی منابع متأخر نیز این دعا را نقل کرده‌اند.[2] همچنین کفعمی در مصباح خود این دعا را بدون ذکر ثواب آن، آورده است.[3]
سید بن طاووس درباره ثواب این دعا، حدیثی را نقل می‌کند که نیاز به تأمل و دقت دارد؛ اویس قرنی از امام على(ع) نقل کرده است؛ آن‌حضرت فرمود: «هر کس این دعا را بخواند، خداوند همه حاجت‌هاى او را برآورده می‌کند و رسول خدا(ص) فرمود: قسم به کسى که مرا به راستى به پیامبرى فرستاده است؛ کسى که به او گرسنگى و تشنگى رسیده باشد، پس این دعا را بخواند، خداى تعالى او را سیر می‌گرداند و آب ارزانى می‌کند.
اگر شخصى این نام‌ها را بر کوهى بخواند که مانع مسیرش باشد، هر آینه در آن کوه مسیری باز خواهد شد. اگر این دعا را بر دیوانه‌اى بخواند عاقل می‌شود.
...قسم به کسى که مرا به راستى به پیامبرى فرستاده است؛ هر کس این دعا را چهل شب جمعه بخواند خداوند می‌آمرزد از براى او هر گناهى را که میان او و میان خداوند باشد. ..هر کس که این دعا را در وقت خواب بخواند پس در آن اثنا به خواب رود خداوند به عدد هر حرفى از این دعا هفتاد هزار فرشته از روحانیان خلق می‌نماید که چهره ایشان هفتاد هزار مرتبه از آفتاب نیکوتر باشد و از خداوند از براى او طلب آمرزش نمایند و براى او دعا کنند و از براى او حسنات بنویسند.
هر کس این دعا را بخواند و حال آن‌که از او گناهان کبیره سر زده باشد هر آینه همه گناهان او آمرزیده می‌شود و اگر در آن شب بمیرد، شهید مرده خواهد بود».
راوى می‌گوید: پس حضرت علی(ع) به من فرمود: «به درستى که خداى تعالى می‌آمرزد او را و اهل بیت او را و مؤذن مسجد او را که در آن نماز گزارده و پیش‌نمازى که به او اقتداء نموده‏ است».[4]
برای بررسی روایت فوق، توجه به این نکات ضروری است:
1. با این‌که متن دعای مذکور به لحاظ محتوایی اشکال ندارد و قابل استفاده است؛ اما روایتی که این ثواب‌ها را برای دعا ذکر کرده، سند ندارد و چندان قابل اعتماد نیست.
2. برخی از نتایج را - بر فرض قبول روایت- باید نشانگر تأکید مضاعف بر اثرگذاری این دعا دانست.
 فرازهایی چون باز شدن مسیر از میان کوه‌ها می‌تواند اشاره به این باشد که این دعا بالقوّه قابلیّت آن‌را دارد که با وجود برخی شرایط و برای افراد خاص، چنین تأثیری داشته باشد.
3. این دعا مانند دیگر ادعیه در بیان علت تامه تحقق چنین نتایجی نیستند، بلکه باید شرایط و مقدمات امور نیز فراهم گردد تا این دعا بتواند اثر خود را بگذارد وگرنه به تنهایی چنین نتایجی متصور نیست و نمی‌توان انتظار داشت که تنها با خواندن این دعا تمام خانواده انسان پاک گردند بدون این‌که آنها چنین صلاحیتی داشته باشند.
4. به هرحال؛ اگر کسی این دعا را به گمان آن‌که مأثور است بخواند، به دلیل روایات «مَن بَلَغ» بی‌پاداش نخواهد ماند.[5]

---