تعالیم و آموزه‌های دینی می‌گوید؛ هنگامی که انسان در زندگی در اثر مشکلات دلش می‌گیرد و دچار اندوه می‌شود، تنها یاد خدا است که تمام ناراحتی‌ها را از دل انسان بیرون می‌کند و به وی آرامش می‌دهد: «...أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب»؛[1] تنها با یاد خدا دلها آرامش مى‏یابد!
در این راستا، از تعالیم و دستور العمل‌هایی که از پیشوایان معصوم(ع) برای آرامش روح و روان به ما رسیده، به چند مورد اشاره می‌کنیم:
1. سعید بن یسار می‌گوید به امام صادق(ع) گفتم گاهى اندوهگین می‌شوم و دلم می‌گیرد، و براى رفع آن از حضرتش دستورى خواستم. امام فرمود بسیار بگو:
«اللَّه اللَّه ربى لا اشرک به شیئا»؛ خدا خدا پروردگار من است. هیچ‌ چیز را شریک او قرار نمی‌دهم.
و هر گاه از وسوسه یا خاطره‌‏‌هاى شیطانى بترسى بگو: «اللهم انى عبدک و ابن عبدک و ابن امتک ناصیتى بیدک عدل فی حکمک، ماض فی قضاؤک، اللهم انى أسألک بکل اسم هو لک أنزلته فی کتابک‏ أو علمته أحدا من خلقک أو استأثرت به فی علم الغیب عندک ان تصلى على محمد و آل محمد و ان تجعل القرآن نور بصرى و ربیع قلبى و جلاء حزنى و ذهاب همى، اللَّه اللَّه ربى لا اشرک به شیئاً».
2. راوی می‌گوید: رسول خدا(ص) فرمود: هر کس به او اندوهى یا غمى یا سختى یا بلائى یا دشوارى برسد، پس بگوید: «اللَّه ربى و لا اشرک به شیئاً، توکلت على الحى الذى لا یموت».
3. اسماعیل بن جابر از امام(صادق) نقل می‌کند که براى رفع اندوه فرمود: غسل می‌کنى و دو رکعت نماز میخوانى و می‌گویى:
«یا فارج الهم و یا کاشف الغم یا رحمان الدنیا و الآخرة و رحیمهما فرج همى و اکشف غمى یا اللَّه الواحد الاحد الصمد الذى‏ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ اعصمنى و طهرنى و اذهب ببلیتى».
آن‌گاه آیة الکرسى را با دو سوره معوّذتین (قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ‏ و قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ‏) می‌خوانی.
4. و آن‌حضرت فرمود: هر گاه چیزی شما را دل‌گیر کرد و به اندوه افکند، بگو در آخر سجده‌‏ات (یا در آخرین سجده‏ات):
«یا جبرئیل یا محمد، یا جبرئیل یا محمد- و آن را تکرار کن- اکفیانى ما انا فیه فانکما کافیان و احفظانى باذن اللَّه فانکما حافظان».
5. هشام بن سالم می‌گوید: حضرت صادق(ع) فرمود: هر گاه براى مردى پیش آمد ناگوارى یا سختى به وجود آمد، یا أمرى او را اندوهناک ساخت، پس دو زانوى خود را با آرنج‌هاى دستانش‏ برهنه کند و به زمین بچسباند، و سینه خود را به زمین نزدیک کرده و با این حال در سجده براى حاجت خود دعا کند.^[2]

---