همیشه این‌گونه نیست که هر کس اهداف کار و برنامه‌های خود را به دیگران بگوید لزوماً با شکست روبه‌رو شود؛ چرا که یکى از ابزارهاى موفقیت و پشتوانه‌هاى محکم براى نیل به اهداف، استفاده از تجربه، علم، اندیشه و توانمندى دیگران است. هم‌فکرى و بهره‌گیرى از توانمندى و تجارب دیگران، باعث کاهش خطا در برنامه‌های زندگی و تسریع در رسیدن به هدف می‌شود. افرادى که در کارهاى مهم با صلاح‌اندیشى و مشورت دیگران اقدام می‌کنند، کمتر گرفتار لغزش می‌شوند و کارهاى آنان بیشتر قرین موفقیت، سلامتى و بالندگى است. امام على(ع) می‌فرماید: «هرکس با خردمندان مشورت کند، با انوار خردهاى آنان، روشنى یابد و به راه درست و رستگارى نایل گردد».[1]
اما در برخی موارد، اعلام عمومی و آشکار کردن یک طرح و ایده، قبل از آن‌که پایه‌های آن استحکام کافی را به‌دست آورده باشد، آسیبی برای آن طرح خواهد بود؛ چنان‌که در روایتی از امام صادق(ع) می‌خوانیم: «آشکار کردن چیزى قبل از آن‌که محکم و قطعى گردد باعث تباهى آن است».[2]

---