لطفا صبرکنید
بازدید
7638
7638
آخرین بروزرسانی:
1397/04/16
کد سایت
fa62971
کد بایگانی
77410
نمایه
مردن از شدّت مصیبت امام حسین(ع)
طبقه بندی موضوعی
عزاداری و زیارت
اصطلاحات
حزن و اندوه(غم و غصه)
گروه بندی اصطلاحات
سرفصلهای قرآنی
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
اگر کسی در مصیبت امام حسین(ع) آنچنان بیتابی کند که جان دهد، کار او خودکشی بوده و یا آنکه دارای اجر و پاداش است؟
پرسش
از مراجع عظام تقلید، پرسیده شد: اگر کسی از شدّت تأثر و حزن مصیبت امام حسین(ع) جان سپارد، آیا مأجور است؟ پاسخ دادند: بله، مأجور است.
حال؛ سوال اینجا است که اگرچه در ثواب انواع عزاداری بر مصائب اهلبیت هیچ شک و تردیدی نیست، با توجه به جواب مراجع عظام، به چه دلیلی این نوع جان سپردن برای مصیبت اهلبیت(ع) مأجور است؟ یعنی دلیل مأجور بودن موت از شدت درک مصیبت امام حسین(ع) برای ما روشن نیست؟ خواهشمندیم عاجزانه دلیل مأجور بودن آنرا به طور کامل بیان کنید.
پاسخ اجمالی
اگر کسی واقعاً تنها به سبب شدّت حُزن و تأثّر از مصیبت شهادت اشخاصی، مانند امام حسین(ع) و اصحابش جان دهد، و این جان دادن او ناشی از عوامل دیگر نباشد، مرگ او نشانگر ایمان و اخلاص والا و شدّت محبتش به اولیای الهی ارزیابی میشود؛ زیرا به فرموده امام علی(ع)، اگر مسلمانی به دلیل ناراحتی و اندوه از غارت شدن زنان مسلمان و غیر مسلمان از سوی دشمن و فقدان جهادگرانی که در مقابل آنها برخیزند، جان بسپارد، جای ملامت ندارد،[1] پس میتوان نتیجه گرفت که اگر فردی در مصیبتی بالاتر اندوهش به اندازهای شود که روح از بدنش مفارقت کند، نکوهشی متوجه او نخواهد بود، بلکه اجر و پاداشی نیز برای او درنظر گرفته خواهد شد.
البته، باید توجه داشت که علت مأجور بودن چنین شخصی، شدّت محبت و علاقه واقعی او به اهلبیت پیامبر(ص) است، نه تنها جان دادنش. به عبارتی، اگر فردی علاقه و محبت بیشتری به اهلبیت داشته باشد، اما در اندوه آنان جان نسپارد، شاید اجر و پاداشش بیشتر از فردی باشد که با درجه کمتری از محبت، در این اندوه بمیرد.
ناگفته نماند؛ آسیب رساندن جدی و عمدی به خود، جایز نیست حتی اگر در مصیبت اولیای الهی باشد و آنچه گفته شد تنها در ارتباط با موردی است که شخص تنها به دلیل اندوه فراوان و بدون دخالت هیچ عامل خارجی دیگر جان بسپارد.
البته، باید توجه داشت که علت مأجور بودن چنین شخصی، شدّت محبت و علاقه واقعی او به اهلبیت پیامبر(ص) است، نه تنها جان دادنش. به عبارتی، اگر فردی علاقه و محبت بیشتری به اهلبیت داشته باشد، اما در اندوه آنان جان نسپارد، شاید اجر و پاداشش بیشتر از فردی باشد که با درجه کمتری از محبت، در این اندوه بمیرد.
ناگفته نماند؛ آسیب رساندن جدی و عمدی به خود، جایز نیست حتی اگر در مصیبت اولیای الهی باشد و آنچه گفته شد تنها در ارتباط با موردی است که شخص تنها به دلیل اندوه فراوان و بدون دخالت هیچ عامل خارجی دیگر جان بسپارد.
[1]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص 70، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.
نظرات