در منابع روایی و مقاتل متقدم و متأخر چنین چیزی نیامده است، بلکه تنها این‌گونه نقل شده است که:
پس از شهادت امام حسین(ع)، هنگام حرکت بازماندگان به سوی شام، زنان درخواست کردند که آنان را از کنار شهدا عبور دهند، هنگامى که به قتلگاه رسیده و مشاهده کردند که بند بند پیکرها از هم جدا شده، نوک نیزه‌ها آنان را طعمه خویش قرار داده و باقیمانده پیکرشان لگدمال اسبان شده بود، همگى فریاد برآورده و بر سر و صورت خود می‌کوبیدند،[1] از این میان، زینب(س) فریاد زد: «یا محمّداه! خدای آسمان بر تو درود فرستاد، این کشته در بیابان افتاده حسین تو است، به خون خود آغشته و اعضای او قطع گشته، دختران تو اسیر شده‌اند ...».[2]
البته در برخی از کتاب‌های معاصر این عبارت هم اضافه شده است که؛ آن‌گاه دست‌هاى خود را زیر بدن مقدّس امام(ع) برد، بدن را به آسمان بلند کرد و عرض کرد: «خدایا! این قربانى را از ما (آل محمّد) قبول فرما».[3]
با این وجود، این‌که حضرت زینب(س)، علامت و نشانه‌ای از خود پیکر دریافت کرده باشد را در کتب معتبر نیافتیم.

---