لطفا صبرکنید
بازدید
8016
8016
آخرین بروزرسانی:
1396/05/27
کد سایت
fa80927
کد بایگانی
98700
نمایه
محبت خداوند به بندگان امتحان شده به وسیله گناه
طبقه بندی موضوعی
حدیث|امتحان و آزمایش الهی
اصطلاحات
توبه|امتحان ، ابتلاء ، بلا، دشواریها|گناه (ذنب ، اثم، سیئه ، خطیئه ، عصیان و ...)|محبت ، دوستی ، دوست
گروه بندی اصطلاحات
سرفصلهای قرآنی
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
«فردی که بارها با شکست در آزمایشهای الهی، گناهانی مرتکب شده، اما سپس توبه نموده، خدا دوستش دارد!» آیا چنین روایتی مورد پذیرش است؟!
پرسش
سلام؛ منظور از این حدیث چیست؟ «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْعَبْدَ الْمُفَتَّنَ التَّوَّاب»؟ و آیا سندش از کتب اربعه است؟
پاسخ اجمالی
این روایت در بسیاری از منابع حدیثی با سند قابل قبول، از جمله در کتاب کافی به سند صحیح آمده است:
«عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ أَبِی أَیُّوبَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً قَالَ هُوَ الذَّنْبُ الَّذِی لَا یَعُودُ فِیهِ أَبَداً قُلْتُ وَ أَیُّنَا لَمْ یَعُدْ فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ الْمُفَتَّنَ التَّوَّابَ»؛[1]
ابوبصیر نقل میکند که از امام صادق(ع) در مورد توبه نصوح پرسیدم. حضرتشان فرمود: فرمود گناهی که دوباره آنرا انجام ندهد! عرض کردم: کدام یک از ما چنین قدرتی دارد که گناهانش را تکرار نکند؟! امام فرمود: خداوند بندگانی که بارها به وسیله گناه مورد امتحان قرار گرفته و هر بار نیز (از صمیم قلب) توبه میکنند را دوست دارد!
به بیان دیگر، نباید انتظار داشته باشیم که همه مردم معصوم باشند و هیچکار خلاف و گناهی انجام نداده و یا تکرار نکنند، اما بندگانی که بارها در دام فریب شیطان افتاده و گناهانی را انجام دادهاند، اما به دلیل محبتی که به خدا دارند در هر بار پشیمانی به سراغ آنان آمده و - نه با زبان بلکه از صمیم دل - تصمیم به خودداری از گناه میگیرند، خدای مهربان آنان را نیز در سایه محبت خود قرار میدهد و اینگونه است که پروردگار، خود را به صفاتی نظیر «غفور»، «غفار»، «رحیم»، «ودود» و ... نامیده است.
پیام این روایت و روایات مشابه، آن است که انسان نباید با انجام گناهان - هرچند بارها تکرار شوند - از رحمت خدا ناامید شده و رشته ارتباطش را با پروردگارش را بگسلد، بلکه باز هم با توبه و پشیمانی و بازگشت به سوی خداوند، مورد لطف و محبت پروردگار قرار خواهد گرفت، و درهای رحمتش به سوی او گشوده خواهد شد.
«عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ أَبِی أَیُّوبَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً قَالَ هُوَ الذَّنْبُ الَّذِی لَا یَعُودُ فِیهِ أَبَداً قُلْتُ وَ أَیُّنَا لَمْ یَعُدْ فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ الْمُفَتَّنَ التَّوَّابَ»؛[1]
ابوبصیر نقل میکند که از امام صادق(ع) در مورد توبه نصوح پرسیدم. حضرتشان فرمود: فرمود گناهی که دوباره آنرا انجام ندهد! عرض کردم: کدام یک از ما چنین قدرتی دارد که گناهانش را تکرار نکند؟! امام فرمود: خداوند بندگانی که بارها به وسیله گناه مورد امتحان قرار گرفته و هر بار نیز (از صمیم قلب) توبه میکنند را دوست دارد!
به بیان دیگر، نباید انتظار داشته باشیم که همه مردم معصوم باشند و هیچکار خلاف و گناهی انجام نداده و یا تکرار نکنند، اما بندگانی که بارها در دام فریب شیطان افتاده و گناهانی را انجام دادهاند، اما به دلیل محبتی که به خدا دارند در هر بار پشیمانی به سراغ آنان آمده و - نه با زبان بلکه از صمیم دل - تصمیم به خودداری از گناه میگیرند، خدای مهربان آنان را نیز در سایه محبت خود قرار میدهد و اینگونه است که پروردگار، خود را به صفاتی نظیر «غفور»، «غفار»، «رحیم»، «ودود» و ... نامیده است.
پیام این روایت و روایات مشابه، آن است که انسان نباید با انجام گناهان - هرچند بارها تکرار شوند - از رحمت خدا ناامید شده و رشته ارتباطش را با پروردگارش را بگسلد، بلکه باز هم با توبه و پشیمانی و بازگشت به سوی خداوند، مورد لطف و محبت پروردگار قرار خواهد گرفت، و درهای رحمتش به سوی او گشوده خواهد شد.
[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 432، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
نظرات