اگر اصل امکان نسخ که در آیه 106 سوره بقره بدان اشاره شده است را بپذیریم، از لحاظ نظری، نسخ احکام موجود آیات قرآن کریم توسط پیامبر(ص) نیز امکان‌پذیر است؛ زیرا بر اساس قرآن، اطاعت از شخص پیامبر خدا(ص)، اطاعت از خداوند متعال شمرده می‌شود؛[1] بر این اساس، نسخی که ایشان اعلام فرماید، مطمئناً از جانب خدا تأیید شده و در تعارض با سخن خدا قرآن نخواهد بود. البته هیچ‌کس جز پیامبر(ص) حق نسخ احکام را ندارد، و تنها او است که می‌تواند به فرمان خدا پاره‌اى از احکام را نسخ کند و بعد از پیامبر(ص) باب نسخ به کلى مسدود می‌شود.
اما از لحاظ وقوعی، به موردی برخورد نکردیم که حکمی در قرآن بوده و سپس با استفاده از سنت نسخ شده باشد.[2]
اما اگر چنین نسخی در عالم واقع وجود نداشته باشد، این پرسش به وجود خواهد آمد که مراد امام علی(ع) از این سخن خویش در خطبه اول نهج البلاغه چیست؟!
در پاسخ می‌توان گفت که حتی با فقدان چنین نسخی، سخن حضرت قابل توجیه است، مانند آن‌که بگوییم:
1. این سخن ناظر به احکامی است که مانند آنچه در آیه 146 سوره انعام وجود دارد، قرآن اعلام کرده که چنین احکامی در ادیان گذشته وجود داشته، اما در خود قرآن اشاره‌ صریحی به نسخ آن نشده است و این نسخ را می‌توان از سنت پیامبر(ص) برداشت کرد.
2. مواردی وجود دارد که در خود قرآن کریم، هم حکم ناسخ و هم حکم منسوخ وجود دارد، اما عموم مردم از آن بی‌خبرند که سنت پیامبر(ص) می‌تواند تبیین‌‌کننده آیات ناسخ از آیات منسوخ باشد.
 

---