گزارش‌های فراوانی نشانگر جایگاه ممتاز امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) در بهشت است که تنها یکی از آنها، موضوعی است که در پرسش بدان اشاره شده است.

از ابن عبّاس نقل است که گفت: «پس از آن‌که بهشتیان در بهشت ساکن شدند، نورى را مشاهده می‌کنند که بهشت را نورانى‌تر می‌کند. از خدا می‌پرسند: تو در قرآن فرمودى که بهشتیان در آن‌جا آفتاب را نمی‌بینند؛[1] (پس این نور از کجا است؟!) در پاسخ به آنان می‌گویند: این نور خورشید و ماه نیست، بلکه نور على(ع) و فاطمه(س) است که خندیدند و بهشت از نور خنده آنان نورانی‌تر شد».[2]

این روایت در برخی منابع شیعی و اهل‌ سنت، اما بدون ذکر سند نقل شده است؛ اما از آن‌جا که روایت یاد شده در کتاب‌های معتبری آمده و در محتوای آن هم چیزی نیست که با موازین عقلی و شرعی سازگار نباشد؛ می‌توان آن‌را پذیرفت.

اما در مورد این‌که این نور، چه نوری است می‌توان احتمالاتی مطرح نمود:

1. احتمال دارد که مقصود نور حسى و مادى نباشد؛ زیرا همان‌گونه که نورها اجسام تیره را براى دیدن روشن می‌کنند، و هر چیزى به وسیله آنها ظاهر و هویدا می‌‏گردد؛ آن‌حضرات(ع) نیز پیدا و پیداکننده حق و حقیقت، روشن و روشن‌کننده حقایق هستند.
2. همان‌گونه که خداوند نورى است که به وسیله او آسمان‌‏ها و زمین ظهور یافته‌‏اند و تنها یک نور در عالم وجود دارد و آن نور خدا است، آن‌حضرات(ع) تجلی نور خدا در بهشت هستند.
3. اگر هم مراد، نوری مادی باشد، باز هم منافاتی با عقل و شرع ندارد؛ چنان‌که نمونه‌‌هایی از آن در این دنیا رخ می‌دهد. مانند این‌که در خورشید فعل و انفعالات هسته‌ای اتفاق می‌افتد و نور ایجاد می‌شود و یا از برخورد دو ابر در آسمان نوری ایجاد شده و زمین را روشن‌ می‌کند و ...

[1]. انسان، 13.

[2]. شیخ صدوق، امالی، ص 261 – 262، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، 1400ق؛ ثعلبی نیشابوری، ابواسحاق احمد بن ابراهیم، الکشف و البیان عن تفسیر القرآن، ج 10، ص 102، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ اول، 1422ق؛ رشیدالدین میبدی، احمد بن ابی سعد، کشف الأسرار و عدة الأبرار، تحقیق، حکمت‏، علی اصغر، ج 10، ص 322 – 323، تهران، امیر کبیر، چاپ پنجم، 1371ش؛ ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب(ع)، ج 3، ص 329، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق.