لطفا صبرکنید
بازدید
8492
8492
آخرین بروزرسانی:
1396/09/14
کد سایت
fa83053
کد بایگانی
100946
نمایه
امام حسین(ع) و گذاشتن زبان در دهان علی اکبر(ع)
طبقه بندی موضوعی
حوادث روز عاشورا
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
آیا شایسته است که پدر و پسری زبان در زبان هم بگذارند که امام حسین(ع) و علی اکبر(ع) در روز عاشورا چنین کاری را انجام دادند؟! آیا این کار از روابط زن و شوهری نیست؟!
پرسش
درباره حضرت علی اکبر(ع) آمده است که وقتی تشنه شدند، امام حسین(ع) زبان ایشان را در دهان خود گذاشتند. آیا این کار، در شأن آنها بود؟! چرا که این کار مخصوص زن و شوهر است؛ یعنی در روابط زن و شوهر، چنین کاری را میکنند. آیا این کار در شأن امام حسین و پسرشان بود؟!
پاسخ اجمالی
علی اکبر(ع) پس از مدتی جنگیدن پیش پدر خود امام حسین(ع) آمد و گفت: «پدرم! شدّت تشنگى جانم را به لب رسانده...»،[1] در ادامه، برخی از مقتلنویسان مانند موفق بن احمد خوارزمی (م 568ق)[2] نقل کردهاند که در این هنگام، «امام حسین(ع) زبان حضرت علی اکبر(ع) را در دهان خود گذاشتند». اما این بخش در دیگر منابع مقاتل حسینی نیست.
به هر حال؛ با پذیرش چنین چیزی؛ اختصاص این کار به زن و شوهر دلیل شرعی نداشته و زبان در زبان گذاشتن اگر با انگیزه شهوت و اغراض جنسی نباشد، نهایت عطوفت و مهربانی را میرساند و بوسیدن و زبان در کام فرزند جوان مؤمن خود گذاشتن با انگیزه شهوت، حتی نسبت به مؤمنان عادی قابل تصور نیست تا چه رسد به امام معصوم(ع) آن هم در چنین شرایطی!
بنابراین، در شرایطی که امام حسین(ع) تمام یارانش به شهادت رسیده و علی اکبر اولین فرد از بنی هاشم بود که پا به صحنه نبرد گذاشت، چنین زبان در زبان گذاشتنی، نشانگر شدت محبت امام حسین(ع) به فرزندش بوده و حضرتشان با این کار عاطفی و گذاشتن زبان خشک در دهان خشک فرزندش، بر تشنگی او مرهم گذاشته و با او ابراز همدلی و همدردی کرد.
به هر حال؛ با پذیرش چنین چیزی؛ اختصاص این کار به زن و شوهر دلیل شرعی نداشته و زبان در زبان گذاشتن اگر با انگیزه شهوت و اغراض جنسی نباشد، نهایت عطوفت و مهربانی را میرساند و بوسیدن و زبان در کام فرزند جوان مؤمن خود گذاشتن با انگیزه شهوت، حتی نسبت به مؤمنان عادی قابل تصور نیست تا چه رسد به امام معصوم(ع) آن هم در چنین شرایطی!
بنابراین، در شرایطی که امام حسین(ع) تمام یارانش به شهادت رسیده و علی اکبر اولین فرد از بنی هاشم بود که پا به صحنه نبرد گذاشت، چنین زبان در زبان گذاشتنی، نشانگر شدت محبت امام حسین(ع) به فرزندش بوده و حضرتشان با این کار عاطفی و گذاشتن زبان خشک در دهان خشک فرزندش، بر تشنگی او مرهم گذاشته و با او ابراز همدلی و همدردی کرد.
[2]. خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین(ع)، ج 2، ص 35، قم، انوار الهدی، چاپ دوم، 1423ق.
نظرات