به یاد خدا بودن همواره امری مطلوب است و یکی از نمادهای مهم آن، آغاز کارها با نام او است.
هم‌چنین در روایات برای فراموش نکردن کارها[1] و موفق شدن در آن، به گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم»[2] در آغاز کارها سفارش شده است. اما این‌که اگر فردی «بسم الله» نگوید گویا نماز نخوانده، شاید ناظر به روایت ذیل باشد:
داوود صرمی[3] نقل می‌کند: امام هادى(ع) کارهای بسیاری را به من واگذار نمود که انجام دهم. سپس از من خواستند که آنچه قرار است در جایی بگویم را برای ایشان بیان کنم؛ اما من نتوانستم دقیقاً همان مطلب امام را بازگو کنم! پس امام(ع) با قلم نوشت: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ* أَذْکُرُهُ إِنْ شَاءَ اللَّهُ وَ الْأَمْرُ بِیَدِ اللَّهِ»؛ بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم، ان‌شاء الله آن‌را به خاطر خواهم آورد، و کارها به دست خداوند است». من [با دیدن این صحنه‏] لبخند زدم و امام(ع) از دلیل لبخند پرسیدند؟ گفتم: به یاد روایتی از امام رضا(ع) افتادم(که مشابه رفتار شما بود) ایشان هر گاه دستور به کارى مى‏داد، مى‏نوشت: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ* أَذْکُرُ إِنْ شَاءَ اللَّهُ»؛ بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم، به خواست خدا آن‌را به خاطر خواهم آورد». آن‌گاه امام هادى(ع) به من فرمود: «... إِنَّ تَارِکَ‏ التَّسْمِیَةِ کَتَارِکِ‏ الصَّلَاةِ ...»؛ اگر بگویم آنکه در ابتدای کارش بسم الله نمی‌گوید مانند ترک کننده نماز است، راست گفته‌ام.[4]
البته این روایت در برخی از منابع با کمی تفاوت «إِنَّ تَارِکَ التَّقِیَّةِ کَتَارِکِ الصَّلَاةِ لَکُنْتُ صَادِقا»؛^[5] ترک‏کننده تقیه مانند تارک نماز است، ذکر شده است که در این صورت، ارتباطی با پرسش نخواهد داشت.

---