چون نبرد روز عاشورا میان لشگر یزید با امام حسین(ع) و یارانش به درازا کشید، و وقت نماز ظهر فرار رسید، یکی از یاران به امام(ع) گفت: وقت نماز است! امام فرمود: «نماز را یاد آوردى، خدا تو را از نمازگزارانى که در یاد اویند قرار دهد، آرى! اینک اوّل وقت نماز است». سپس فرمود: «بخواهید از ما دست بر دارند تا نماز گزاریم».[1]
حال با توجه به این موضوع باید گفت؛ چند نوع گزارش در ارتباط با چگونگی خواندن نماز خوف[2] توسط امام حسین(ع) وجود دارد:
1. بر اساس گزارش اول، امام حسین(ع) با یارانش نماز خوف خواندند و سعید بن عبد الله حنفی به صورت داوطلبانه - و بدون این‌که امام به او دستوری داده باشند - جلوی حضرت ایستاد و دشمن او را از سمت راست و چپ مورد هجوم تیرهای خود قرار می‌داد که سرانجام در همان‌جا به شهادت رسید.[3]
2. طبق گزارش دوم، چون وقت نماز رسید، سید الشهداء(ع) به زهیر بن قین و سعید بن عبد الله حنفی دستور داد تا با نیمی از سپاه در روبروی حضرت به نبرد بپردازند، تا امام با نیمی دیگر از همراهانشان، نمازشان را بپا دارند. در این گزارش سخنی از چگونگی شهادت زهیر نیامده، و نقل کرده‌اند که زهیر در این جریان زنده ماند و بعد از مدتی در میدان نبرد به شهادت رسید.[4] در این گزارش نیز، امام برای حفاظت شخصی این دستور را ندادند، بلکه بر اساس توصیه آیه 102 سوره نساء در مورد نماز خوف عمل فرمودند.
3 . گزارش ضعیفی نیز وجود دارد که امام به صورت فرادا و با اشاره، نماز خوف را خواندند.[5]
به هر حال و بر اساس تمام گزارش‌ها، امام حسین(ع) به هیچ کدام از یارانشان دستور ندادند تا برای حفاظت از شخص ایشان، خود را آماج تیرهای دشمن قرار دهند.
 

---