امروزه برخی از دانشمندان این نظریه را مطرح می‌کنند که عمر انسان حد ثابت و معینى ندارد، و این‌که بعضى آن‌را محدود به 120 سال، یا کمتر و بیشتر، دانسته‌‏اند، با تغییر شرایط ممکن است کاملا دگرگون شود. بنابراین طول عمر تنها مشروط به رعایت بهداشت به معنای امروزی آن نبوده؛ بلکه رعایت بعضی از مسائل بهداشتی و طبیعی و نیز عوامل معنوی و غیر طبیعی در کوتاه یا بلند شدن عمر انسان تأثیر دارد.[1] علاوه بر آن، در زمان‌های گذشته، بسیاری از بیماری‌های امروز وجود نداشت و نیز با وجود مرگ بسیاری از افراد جامعه، اما آن کسانی که جان سالم به در می‌بردند، در مقابل بیماری‌های شایع به نوعی واکسینه شده و عمری نسبتا طولانی داشتند.

در برخی از روایات صرف نظر از سند، اعلام شده است که بشر در زمان حضرت نوح(ع) عمری طولانی داشته است. در همین زمینه، امام صادق‌(ع) فرمود: «عمر مردم در زمان نوح(ع) سی‌صد سال بود».[2]

در این میان عمر خود حضرت نوح(ع) نیز فوق العاده بود.[3]

اما در جواب به این سؤال که با توجه به عمر طولانی انسان‌‌ها؛ چرا جمعیت آنها به صورت چشم‌گیری افزایش نمی‌یافت، می‌توان احتمالاتی را مطرح کرد:

1. عوامل متعددی در افزایش جمعیت، دخیل است که یکی از آنها عمر مفید انسان‌ها است؛ نه تنها طولانی بودن آن؛ به این بیان که انسان در یک سن خاصی دارای قدرت انجام کارها به صورت ایده‌آل است و بعد از آن قوای او تحلیل رفته و قادر به انجام همه امور نبوده و به عنوان نمونه قدرت زایمان و فرزندآوری نیز کاهش می‌یابد.
2. پخش شدن در روی کره زمین: انسان‌‌ها در طول تاریخ، برای رسیدن به شرایط بهتر به دیگر مناطق مهاجرت می‌کردند. به عنوان نمونه به دلیل سختى زندگى، افزایش جمعیت، قدرت تحرک، از متن جزیرة العرب، به سوى حواشى آن می‌رفتند و در آن حواشى که بیشتر سواحل دریا بود و زمین‌‏هاى کشتزار و آب فراوان و هواى ملایم داشت، ساکن می‌شدند؛ چون در این نواحى نیز افزایش می‌یافتند و دچار سختى معیشت می‌‏گشتند، به سرزمین‌‏هاى دیگر می‌‏رفتند.[4]

نتیجه آن‌که دلیلی وجود ندارد که تمام افرادی که زمانی در قوم و قبیله حضرت نوح(ع) بودند، در همان منطقه باقی مانده باشند، بلکه به احتمال زیاد گروه‌های فراوانی از آنان به سرزمین‌های جدید و ناشناخته‌ای مهاجرت نموده و مراکز جمعیتی را در آن مناطق ایجاد نموده‌اند.

3. ضمناً باید توجه داشت که بر اساس برخی گزارش‌ها میان حضرت آدم(ع) و نوح(ع) تنها ده نسل فاصله بود،[5] و حتی اگر نسل‌های زمان حضرت نوح(ع) را سی ‌نسل در نظر بگیریم، باز هم مدت چندان زیادی از خلقت آدم(ع) نگذشته بود که از جامعه‌ای به تعداد انگشتان دست بود، جمعیتی چند میلیونی پدیدار شود.[6]

.[1] «زندگی طولانی بعضی از پیامبران»، 1643؛ «عمر پیامبران اولوالعزم»، 42839؛ «رابطه میان صله رحم و افزایش عمر»، 50413؛ «سفارش‌ روایات در مورد طول عمر»، 34720.

[2]. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 2، ص 523، تهران، دار الکتب الاسلامیة، چاپ دوم، 1395ق.

[3]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 16، ص 230، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.

[4]. طالقانی، سید محمود، پرتوی از قرآن، ج 4، ص 60، تهران، شرکت سهامی انتشار، چاپ چهارم، 1362ش.

[5]. عیاشی، محمد بن مسعود، التفسیر، محقق، مصحح، رسولی محلاتی، هاشم، ج 1، ص 310، تهران، المطبعة العلمیة، چاپ اول، 1380ق.

[6]. ر. ک: «حدود و مرز طوفان حضرت نوح(ع)»، 30682؛ « طوفان نوح»؛ 36941.