گزارش‌های تاریخی بیانگر آن است که تلاش امام علی(ع) همواره بر آن بود که عدالت در جامعه گسترش یابد و این عدالت گستری را به تنها به افرادی که از زمره یاران و پیروانشان بودند، محدود نمی‌کرد.[1]

اما در ارتباط با آنچه در پرسش آمده است، گزارشی در برخی منابع معتبر وجود دارد:

«روزی پیر مرد کور و سال‌خورده‌‏اى در حال گدایى از کنار امام علی(ع) عبور کرد. امام(ع) از اطرافیانش پرسید که او کیست؟! عرضه داشتند: فردی مسیحی!

امام (با لحنی توبیخ‌آمیز) فرمود: «تا توانستید از او کار کشیدید و اکنون که پیر و ناتوان شده، او را به حال خود رها کردید»! سپس دستور دادند تا برای او  از بیت المال مستمری وضع شود».[2][3]

این برخورد امام نشانگر آن است که هر فردی که به شهروندی حکومت اسلامی پذیرفته شده است، باید مورد حمایت‌های عدالت محور نیز قرار گیرد.

[1]. «چگونگی تقسیم بیت المال از دیدگاه اسلام»، 78185؛ «سیاست‌های اقتصادی امام علی(ع) برای کاهش فقر»، 103072؛ «تقسیم بیت‌المال نسبت به مناطق دوردست در صدر اسلام»، 54955

[2]. شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، محقق، موسوی خرسان، حسن، ج 6، ص 293، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[3]. در ارتباط با تلاش‌های امام علی(ع) در عدالت‌گستری پاسخ‌های دیگری نیز وجود دارد. به عنوان نمونه، ر. ک: «ارتزاق موذن و قاضی از بیت المال»،‌58770؛ «راه‌کارهای مبارزه با فساد اداری از منظر امام علی(ع)»، 72367؛ «شرح خطبه 92 نهج البلاغه»، 99341.