سال 84 ترم هشتم دوره ی کارشناسی مهندسی عمران را در دانشگاه تهران می گذراندم. درسی داشتم درباره ی نحوه ی ساخت ساختمان ها. استاد این درس، عکس هایی از اشکالات اجرایی ساختمان ها را در کلاس نشان می داد و این اشکالات را بررسی می کرد. روزی پشت در اتاق همین استاد، عنوانی انگلیسی درج شده بود؛ “where are we going” یعنی به کجا می رویم؟ زیر این عنوان انگلیسی دو مقاله ی تحقیقی دانشجویی الصاق شده بود. اساتید گاهی اوقات از دانشجویان می خواستند که مقاله ای ارایه کنند و بخشی از نمره ی آخر سال هر دانشجو را این مقاله تشکیل می داد. هر دو مقاله ی مذکور با یک خط رایانه ای نوشته شده بودند و عکس هایشان هم یکسان بودند و متنشان هم یکی بود. تنها، اندازه ی خط یکی از دو متن، از دیگری بزرگ تر بوده و به این علت، یک تحقیق از آن یکی، اندکی طولانی تر شده بود! یعنی آن عزیزی که از روی رفیقش تقلب کرده بود، حتی عکس ها را هم عوض نکرده بود و حتی نوع خط را هم تغییر نداده بود! کلی آبرو ریزی بود. دانشکده ی فنی دانشگاه تهران با آن سابقه و . . .، این چنین دانشجویانی داشت!