حمد و سپاس بیکران خداوند سبحان را که فرصتی دیگر، به ضیافت الهی دعوت شدیم و پس از دو ماه که ماه ،بندگان پروردگار و ماه نبی خاتم صلوات الله علیه بود، شایستگی ورود به روزهائی را پیدا کردیم که حتی خواب و تنفس در آن عبادت است و درهای آسمان به روی اهل زمین گشوده شده و با اتصال فرشیان به عرش، دلها خدائی می شود و جانها تا جوار حضرت دوست به پرواز در می آید تا در شبهائی که از هزار ماه افضل است، غفّار رحیم را با هزار نام و نشان مبارکش زمزمه کنیم وبه اقتضای معنای رمضان که سوزاننده است، بسوزاند زشتی ها و طومارهای نافرمانی ما را ،تا نسوزیم به آتش جبّار، منتقم که البته خود مهیاگر شعله های آن بوده ائیم.

رمضان، ماه رسیدن به مقامات متعالی، بندگان عالی مقام و ماه آمرزش ،جهت بندگان نافرمان.

رمضان، ماه لذت عبادت برای اهل خلوت با حضرت دوست و ماه تعالی معرفت برای اهل شناخت.

رمضان، مهر اعتبار بندگی بر پیشانی ماست که بگوئیم، «الهی انت العظیم و انا الحقیر و هل یرحم الحقیر الا العظیم، الهی انت القوی و انا الضعیف و هل یرحم الضعیف الّا القوی».

میاور یا رب آن روزی که من از چشم یار افتم

که گر از چشم یار افتم، ز چشم اعتبار افتم