«غفلت» به معنای «ندانستن و جهل» و یا «از یاد بردن و فراموشی» است. خداوند بارها در قرآن این هر دو معنا را از خود نفی می‌کند. اما بشر بگونه‌ای آفریده شده که نسبت به بسیاری از چیزها آگاهی نداشته و برخی از موضوعاتی که به آن آگاه بوده را نیز از یاد می‌برد و تا اینجا مشکلی وجود ندارد. آنچه خدا مردم را به خاطر آن در کتاب مقدّسش مورد نکوهش قرار داده، تلاش نکردن در راه کسب دانش و غفلت از یاد خدا و به فراموشی سپردن آیات و نشانه‌های واضح اوست که در نهایت این فراموشی و یا خود را به فراموشی زدن، انسان را از راه راست و طریق بندگی جدا می‌کند.