واژه‌‌هایی از ریشه‌های «مکر»، «کید»، «حیله» و «خدعه» که با وجود برخی تفاوت‌ها تا اندازه‌ای به یک معنا هستند، چندین و چند بار در قرآن کریم مورد استفاده قرار گرفته‌اند که گاهی در مورد مکر و حیله کافران و دشمنان پیامبران(ع) به کار رفته و گاهی در مورد کید و خدعه خدای متعال در برابر کافران و مشرکان حیله‌گر.

از امام رضا(ع) در مورد انتساب «خدعه»، «استهزاء» و «مکر» به خدا -که در قرآن ذکر شده است - سؤال شد؛ آن‌‌حضرت فرمود: «خدای عزّ و جلّ نه استهزاء می‌کند نه خدعه و نه مکر، بلکه جزای استهزاء و مکر و خدعه را می‌دهد». پس مکر الهی ویژه کسانی است که با خدا مکر و حیله می‌کنند و مجازاتی متناسب با رفتار آنهاست.