كلمه‌ی «رزق» که معادل فارسی آن «روزی» است؛ یعنی هر چيزى كه موجودى ديگر را در بقاى حيات و زندگی‌‌اش كمک نمايد، و در صورتى كه آن رزق ضميمه‌ی آن موجود و يا به هر صورتى ملحق به آن شود، حیاتش ادامه می‌يابد؛ مانند غذايى كه زندگی بشر و بقائش به وسيله‌ی آن ادامه پيدا می‌كند. به این صورت كه غذا داخل بدن انسان شده و جزو بدن او می‌‌شود. هم‌چنین، مانند همسر كه در ارضای غريزه جنسى آدمى او را كمک نموده و مايه‌‌ی ادامه نسل او می‌‏‌گردد. این‌گونه است هر چيزى كه دخالتى در بقای موجودى داشته باشد، رزق آن موجود شمرده می‌‌‏شود. البته در فرهنگ قرآن و تعالیم دینی، رزق منحصر در رزق و روزی دنیا نیست، بلکه در بسیاری موارد، مراد از رزق، روزی اخروی و نعمت‌های بهشتی است، مانند آن‌جا که خداوند به پیامبر(ص) توصیه نموده است که به ثروت دیگران چشم ندوخته و متعجب نشود؛ زیرا روزی پروردگار بهتر و بادوام‌تر است. بر این اساس، رزق هم دنیوی و هم اخروی است و هر دو هم از جانب خداوند است.

آنچه خداوند از رزق و روزی برای بندگانش مقدر نموده، رزق و روزی حلال است؛ یعنی رزقی که از راه‌‌های‌ مشروع و در چهارچوب قوانین شرع به دست آمده باشد؛ مثلاً در ضمن معامله‌ی شرعی، تجارت، ارث، هدیه و یا از راه کار و تلاشی که حاصل دست رنج انسان باشد. در دین اسلام، درآمدهای مشروع و كسب و كار و اموال حلال، و تلاش برای کسب درآمد حلال، جزو بهترین و با ارزش‌ترین عبادت‌ها به شمار رفته است. ر. ک: (اهمیت روزی حلال در اسلام)، 48596.