واژه‌ی «سحاب» در زبان فارسی به معنای «ابر» است. در قرآن کریم  بارها از ابرها به عنوان  یکی از نشانه‌های پروردگار هستی و نیز یکی نعمت‌های بزرگ الهی یاد شده که آثار و برکات زیادی در زندگی انسان دارد.

قرآن کریم در آیات مختلف از ابر با واژه‌ها و عبارات گوناگونی؛ نظیر «المزن»،(واقعه، 69)؛ «المعصرات»،(نباء، 14) و «السحاب المسخر»،(بقره، 164) تعبیر می‌کند که هر یک از این تعابیر می‌تواند توصیفی از ویژگی‌های متفاوت ابرها باشد.

خداوند انسان را به تفکر در پیدایش، حرکت و بارش ابرها فرا می‌خواند. هر انسان منصفی با مشاهده جابجایی ميلياردها تن آب توسط ابرها و انتقال این حجم وسیع آب از دریاها به سرزمین‌های خشک به بزرگی خالق هستی پی خواهد برد.