واژه‌ی «دنیا» مؤنث «ادنی»، که اگر از ریشه‌ی «دنی» باشد به معنای پست، و اگر از ریشه‌ی «دنو» باشد به معنای نزدیک‌تر است. این واژه در قرآن كریم در قالب صفت آمده است؛ مانند «الْحَياةِ الدُّنْيا»(زندگی دنیا).

به زندگی در این جهان هستی و روی کره زمین دنیا گفته می‌شود، یا به این جهت است که از زندگی آخرت به ما نزدیک‌تر است، و یا آنکه نسبت به جهان آخرت پست‌تر است.

قرآن کریم زندگى دنيا را به آبی تشبیه می‌کند که از آسمان می‌بارد و به وسيله‌ی آن، گياهان زیبای گوناگونی روييده و منظره‌‏‌اى بديع به وجود می‌آورد، ولى پس از مدتى آن گياهان خشكيده و ساقه‌‌هايشان شكسته شده و به صورتى در می‌آیند كه نسیمی می‌تواند آنها را پراکنده کند.

قرآن‌ در آيات فراوان دنیا را جلوه‌‌‌ای از قدرت، علم، حكمت، تدبیر و... خداوند اعلام می‌دارد. و انسان را به تفکر در نعمت‌های آن فرا می‌خواند. از نگاه قرآن دنیا اگر چه محل آزمایش، متاع ناچیز، بازیچه و سرگرمی، فریبنده است، مایه‌ی غرور و... است، اما برای مؤمنان محل تجارت و راه رسیدن به سعادت و ابدیت است.

در قرآن کریم از دنیا با تعابیر دیگر مانند «عاجله» نیز یاد شده است.