نام اصلی محیی الدین عربی، محمد بن علی بن محمد بن احمد بن عبدالله حاتم طایی بوده و با کنیه‌ی «ابن عربی» و لقب «شیخ اکبر» شناخته می‌شود. ابن عربی در سال 560 قمری در شهر مرسیه اندلس به دنیا آمد و در سال سال 638 در سن 78 سالکی در دمشق درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.

ابن عربی از عرفای بزرگ اسلام و از پایه‌گذاران علوم عرفانی و عرفان نظری است. وی از پرکارترین نویسندگان جهان اسلام است. در بین معاریف اهل عرفان بی‌همتا می‌باشد. موضوع اصلی رسالات او عرفان، حالات، واردات و تجارب قلبی است، ولی در عین حال در علومی؛ نظیر حدیث، تفسیر، سیره، فقه، کیمیا، جفر، نجوم، حساب، جمل و شعر، دارای آثار است و تاکنون بیش از 500 اثر از وی شناسایی شده است.

شخصیت والای ابن عربی و افکار عمیق وی، در طول قرن‌های متمادی، بسیاری از رجال علم و دین را به سوی خود کشانده است. ابن عربی در بسیاری از آثار خود به فضایل و محبت اهل‌بیت(ع) با تصریح و اشاره سخن گفته است. وی دربارۀ شناخت یاران و وزرای حضرت مهدی در آخر الزمان می‌گوید: خداوند را خلیفه‌ای است زنده موجود که ظاهر می‌گردد و ظهورش در زمانی اتفاق می‌افتد که دنیا پر از جور و ستم باشد و او دنیا را پر از عدل و قسط می‌فرماید و عیسی بن مریم(ع) نیز به او خواهد پیوست.