در «جنگ احد» تعدادی از مسلمانان، نگهبانی و محافظت از کوه عینین (رماة) را رها کردند و مشرکان از همان‌جا به آنان یورش بردند؛ در این زمان جنگ برای مسلمانان بسیار سخت شد و امید به پیروزی کم رنگ گردید. در این حال شایعه‌‌ای در میان مسلمانان پیدا شد که اوضاع را بدتر کرد. شایعه از این قرار بود که محمد(ص) پیامبر اسلام کشته شده است. این شایعه سبب شد بسیاری از مسلمانان میدان را ترک کنند، به گونه‌‌ای که گویا مرگ پیامبر برای آنان به مانند تمام شدن دین اسلام بوده است. در این هنگام بعضى گفتند: محمد کشته شد، تسلیم مشرکان شوید که آنان برادران شمایند و برخى نیز گفتند اگر هم محمد(ص) شهید شده باشد، آیا ما نیز نباید راه پیغمبرمان را برویم و کشته شویم. در این هنگام، این آیه نازل شد[1]: «وَ ما مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى‏ أَعْقابِکُمْ وَ مَنْ یَنْقَلِبْ عَلى‏ عَقِبَیْهِ فَلَنْ یَضُرَّ اللَّهَ شَیْئاً وَ سَیَجْزِی اللَّهُ الشَّاکِرینَ».[2]
خداوند در این آیه حقیقتى را به مسلمانان مى‌‌آموزد و آن این‌‌که اسلام آئین فرد پرستى نیست و به فرض که پیامبر در این میدان شربت شهادت مى‌‏نوشید؛ وظیفه مسلمانان بدون تردید ادامه مبارزه بود؛ زیرا با مرگ یا شهادت پیامبر، اسلام پایان نمى‌‌یابد بلکه اسلام آئین حقى است که تا ابد جاودان خواهد ماند.[3]
همچنین نقل شده است؛ علی(ع) در زمان حیات رسول خدا(ص) گفت: در قرآن آمده «أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى‏ أَعْقابِکُمْ» به خدا قسم اگر او فوت کند یا کشته شود، بر چیزی که او به خاطر آن جنگیده، می‌‌جنگم و چه کسی بر این عمل مقدم‌‌تر و بهتر است از من، در حالی‌که من برادر، وارث و پسر عموی او هستم».[4]
اما بخش «أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ» آیه، در جهت بیان تردید نیست، بلکه تنها در مقام بیان تمام فرضیه‌‌های مسئله است به این‌که در هر دو حالت باید از راه پیامبر اسلام محافظت شود و نباید برگشت به دین گذشته کرد؛ بنابر این همزه در این جمله استفهام انکاری بوده،[5] و آیه نیز در انکار گرفتن همین مطلب است، نه این‌‌که خداوند در مسئله تردید و جهل به حقیقت داشته باشد، که این صفت از خداوند محال است.

---