1. «شبهه بدویه(ابتدایی)»؛ یعنی  شکّ مکلَّف در توجّه تکلیف؛ به دیگر سخن؛ شبهه بدوی، مقابل شبهه مقرون به علم اجمالی بوده و به این معنا است که مکلف در توجّه تکلیف شرعی به خود شک می‌کند و نمی‌داند آیا الزامی بر او هست یا خیر و علم اجمالی به ثبوت تکلیف نیز ندارد، مانند: شک در حرمت استعمال دخانیات.[1]
مشهور اصولی‌ها اعتقاد دارند شک بدوی در تکلیف(حکم) - بعد از جستجو و بررسی دلایل- مجرای اصل برائت است؛[2] بر خلاف اخباری‌ها که به تفصیل معتقد شده و در شبهه بدوی وجوبی، برائت و در شبهه بدوی تحریمی، اصل احتیاط جاری می‌نمایند؛ ولی هر دو گروه در شبهه بدوی، قبل از جستجو و بررسی در دلایل، احتیاط جاری می‌کنند.[3]
2. شبهه مقرون به علم اجمالی؛ یعنی شک در مکلّفٌ به با علم اجمالی به اصل تکلیف. به بیان دیگر؛ شبهه مقرون به علم اجمالی در جایی است که اصل تکلیف به طور اجمالی مسلّم است، ولی مکلفٌ به مشکوک است،و به صورت تفصیلی روشن نیست؛ مانند آن‌که، مکلف می‌داند در ظهر جمعه نمازی بر او واجب گردیده، اما نمی‌داند نماز ظهر است یا نماز جمعه. مشهور اصولی‌ها در این مورد، به احتیاط حکم داده‌اند.[4]

---