در منابع شیعی و نیز منابع روایی نسل اول اهل‌سنت، سخنی از «نماز عتقاء» وجود ندارد.
اولین منبعی که در ارتباط با این نماز یافتیم، کتابی از شیخ عبدالقادر گیلانی(از مشایخ صوفیه قرن ششم) می‌باشد:
 «در شب یا روز ماه شوال هشت رکعت نماز بخواند و در هر رکعت یک مرتبه سوره حمد و پانزده مرتبه سوره توحید را بخواند و پس از پایان نماز هفتاد بار تسبیح بگوید و هفتاد مرتبه بر پیامبر صلوات بفرستد ... سوگند به خدایی که محمد(ص) را برگزیده است، هیچ‌کس این نماز را نمی‌خواند، مگر آن‌که خداوند چشمه‌های حکمت را از قلبش بر زبانش جاری می‌کند و هیچ‌کس این نماز را نمی‌خواند، مگر آن‌که وقتی سر از سجده آخر بر می‌دارد، خداوند گناهانش را می‌آمرزد و اگر بمیرد، شهید و بخشیده شده از دنیا می‌رود و هیچ بنده‌ای این نماز را در سفر نمی‌خواند، مگر آن‌که خداوند سیر و سفر را بر او آسان می‌گرداند تا به منزلش برسد و اگر مدیون باشد، خداوند قرض او را اداء می‌کند و اگر حاجتی داشته باشد، آن‌را اجابت می‌کند و خداوند در عوض هر کلمه و آیه‌ای که در این نماز خوانده، باغ‌هایی در بهشت به او عطا می‌کند که عابر در سایه درختان آن صد سال راه می‌رود و سایه آن به پایان نمی‌رسد».[1]

---