در شأن نزول آيه 97 سوره نساء،[1] مفسران گفته‌‏اند؛ عده‌ای از مسلمانان كه به ظاهر شهادتين گفته بودند، با وجود این‌که قدرت داشتند از مكه به مدينه هجرت كنند، اما مهاجرت نكردند! زمانی كه رؤساى قريش به طرف بدر براى جنگ با مسلمانان می‌آمدند آنها به همراه مشركان رو در روى پيامبر گرامى اسلام(ص) قرار گرفتند، و در جنگ كشته شدند. اين آيه در باره آنها نازل شده است. ابو الجارود از امام باقر(ع) نقل کرده است آنها پنج نفر بودند: حارث بن زمعة بن الأسود، ابو العاص بن منبّه بن الحجّاج، علىّ بن اميّة بن خلف، قيس بن الوليد بن المغيره، و قيس بن الفاكه بن المغيره، که هر پنج در بدر كشته شدند.[2]
در این آیات(97- 99) به دنبال بحث‌‌هاى مربوط به جهاد، اشاره به سرنوشت شوم كسانى شده است كه دم از اسلام مى‌‏زدند، ولى یکی از برنامه‌های مهم اسلامى يعنى «هجرت» را عملى نساختند، در نتيجه به وادى‌‏هاى خطرناكى كشيده شدند و در صفوف مشركان جان سپردند.
قرآن کریم مى‌فرمايد: «كسانى كه فرشتگان قبض روح، روح آنها را گرفتند در حالى‌كه به خود ستم كرده بودند، و از آنها پرسيدند، شما اگر مسلمان بوديد، پس چرا در صفوف كفار قرار داشتيد و با مسلمانان جنگيديد؟ آنها در پاسخ به عنوان عذرخواهى مى‌‏گويند: ما در محيط خود تحت  فشار بوديم و به همين جهت، توانايى بر اجراى فرمان خدا نداشتيم. اما اين عذر از آنان پذيرفته نمى‏‌شود و بزودى از فرشتگان خدا پاسخ مى‏‌شنوند كه: «مگر سرزمين پروردگار، وسيع و پهناور نبود كه مهاجرت كنيد و خود را از آن محيط آلوده و خفقان برهانيد»؟!
در پايان به سرنوشت آنان اشاره كرده، مى‏‌فرمايد: «اين‌گونه اشخاص كه با عذرهاى واهى و مصلحت ‏انديشى‌‏هاى شخصى، شانه از زير بار هجرت خالى كردند و زندگى در محيط آلوده و خفقان را بر آن ترجيح دادند، جايگاهشان دوزخ است و سرانجام بدی دارند».
البته، قرآن در آيه بعد، مستضعفان و ناتوان‌‌هاى واقعى (نه مستضعفان دروغين) را استثنا كرده و مى‏فرمايد: «مردان، زنان و كودكانى كه هيچ راه چاره‏‌اى براى هجرت و هيچ راهی براى نجات از آن محيط آلوده نمى‌‌يابند، از اين حكم مستثنا هستند؛ زيرا واقعاً اين دسته معذورند و خداوند تكليف فوق طاقت و توان نمی‌کند».
ابن عباس می‌گويد: در آن زمان من طفلى صغير و از «مستضعفان» بودم و نيز از وى نقل شده است كه گفت: پدرم مردى پير و مادرم زنى پير و من كودكى خردسال و همگى از «مستضعفان» بوديم.[3] و در آخرين آيه مى‌‏فرمايد: «ممكن است اينها مشمول عفو خدا واقع شوند و خداوند همواره بخشنده و آمرزنده است».[4]
 به هر حال، این آیات وظیفه مستضعفانی را بیان ‌می‌کند که در سرزمین‌های کفر و فساد زندگی می‌کنند و با آنان به ظلم و استبداد رفتار مى‏‌شود؛ آزادهای‌شان سلب شده و قدرت دفاع از حقوق خود را ندارند. اینان بايد به سرزمين ديگرى كه آزادى آنان را ضمانت مى‌‏كند مهاجرت كنند. طبیعی است که سرزمین‌های اسلامی پایگاه حريت و آزادی و محل امن برای مهاجران خواهان آزادی و آزادگی باشد.
آنان كه در راه خدا مهاجرت نمى‏‌كنند و به سرزمین امن نمى‏‌روند و اين‌را بهانه خود در ارتكاب گناهان و شركت در ستم و عدم مقاومت در برابر ستم‌كاران قرار مى‌‏دهند، جايشان در آتش جهنم است؛ زيرا ستمديده و ستمگر در گناه يكسان‌اند؛ چراکه مظلوم مى‏توانست از خود دفع ستم كند و چنین نكرده است.[5]

---