این‌که منصب امامت و ولایت ائمه(ع) از جانب خدای متعال است و او است که آن بزرگوران را برای این مقام برگزیده، با دلایل متقن و استوار اثبات شده است، اما فعلیت و مقبولیت آن مشروط به بیعت و اقبال و پذیرش مردم است؛[1] لذا سیره‌ی شیعیان این‌گونه بود که هرگاه امامی به شهادت می‌رسید، آنها نزد امام بعدی ‌رفته و ضمن عرض تسلیت شهادت امام قبل، با امام جدید بیعت می‌کردند.[2]

بر اساس برخی از دعاها ما هر روز می‌توانیم با امام مهدی(عج) بیعت کنیم:

«...اللَّهُمَّ إِنِّی أُجَدِّدُ فِی صَبِیحَةِ یوْمِی هَذَا وَ مَا عِشْتُ فِیهِ مِنْ أَیامِ حَیاتِی عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَیعَةً لَهُ فِی عُنُقِی لَا أَحُولُ عَنْهَا وَ لَا أَزُولُ أَبَداً...».[3]

این تجدید بیعت می‌تواند به صورت‌های متعددی تحقق یابد، اما آنچه را که اخیراً به عنوان «عید بیعت» در روز بعد از وفات امام عسکری(ع)، و آغاز امامت امام مهدی(عج) جشن گرفته می‌شود، توصیه‌ای در روایات در مورد آن وجود ندارد، اما اگر جشنی در این زمینه برگزار شود که همراه با معرفت و شناخت[4] و قبول داشتن آن امام برای رهبری جامعه اسلامی باشد، می‌تواند مصداقی از این تجدید بیعت باشد؛ لذا از این نگاه مورد تأیید اسلام است.

البته در این مراسم باید از کارهایی که موجب وهن[5] شیعه می‌شود، پرهیز نمود.

[1]. «نقش بیعت در فعلیت مقام امامت»، 1350؛ «معرفت امام عصر و هشدار درباره عدم معرفت او»، 104256؛ «فلسفه زیارت ائمه (ع)»، 3045.

[2]. شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 221 – 223، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.

[3]. کفعمی، ابراهیم بن علی، المصباح (جنة الأمان الواقیة و جنة الإیمان الباقیة)، ص 551، قم، دار الرضی (زاهدی)، چاپ دوم، 1405ق.

[4]. «معرفت خدا و معرفت امام»، 26963؛ «مشخصات و ویژگی‌های شیعه»، 287.

[5]. «معنای وهن دین و مذهب»، 7397.