زنده‌کردن مردگان یکی از معجزاتی است که قرآن کریم آن‌را به حضرت عیسی(ع) نسبت داده؛ اما در این کتاب مقدس نیامده است که رسول خدا(ص)  هم مرده‌ای را زنده کرده باشد. البته آیه‌ای نیز وجود ندارد که اعلام کند که آن‌حضرت مرده‌ای را زنده نکرده و یا توانایی آن‌را با اذن خدا ندارد.

در همین راستا باید گفت؛ این خداوند است که به هر یک از پیامبرانش اجازه می‌دهد -با توجه به شرایط پیرامونی- که چه معجزه‌ای را نشان پیامبری خود ارائه دهند. بر این اساس، فقدان نوعی از معجزه برای یک پیامبر را نمی‌توان نقطه ضعفی برای او در نظر گرفت.

بعد از بیان این مقدمات باید گفت؛ بر اساس گزارش تعدادی از منابع، خداوند به پیامبر اسلام(ص) نیز این اجازه را داد تا از معجزه «زنده‌کردن مردگان» بهره گیرد:

مردى به حضور پیامبر(ص) آمد و عرضه داشت: ای پیامبر خدا! از سفرى برمی‌گشتم و دختر پنج ساله‌اى داشتم که با زیورآلات خود همراهم بود. دستش را گرفتم و به یک وادی رسیدیم و آن‌جا او را رها کردم! (این فقره ناظر به کشتن دختران در زمان جاهلیت است). حضرتشان از وی خواست تا ایشان را به آن منطقه ببرد. سپس با هم به آن‌جا رفتند. پیامبر(ص) از آن مرد پرسید: «اسم دخترت چیست‌؟» آن مرد نیز نام دخترش را گفت و به دنبال آن پیامبر(ص) آن دختر را مخاطب قرار داده و فرمود: «با اجازه خدا پاسخم را بده!» دخترک که مرده بود، زنده شد و گفت: لبیک یا رسول اللّٰه! سعدیک... حضرت به او فرمود: «پدر و مادرت اسلام آورده‌‌اند، اگر دوست دارى تو را پیش آنها برگردانم». دختر گفت: «من به آنها احتیاجی ندارم! خدا را بهتر از آنان برای خودم یافتم».[i]

گفتنی است که رویه تاریخ‌نویسان این‌گونه بود که برای موارد این چنینی - و اساسا هر رخداد تاریخی - سلسله سند متصلی ارائه نمی‌کردند، و پذیرش چنین گزارش‌هایی وابسته به اعتبار کتاب و مؤلف آن است. و این گزارش نیز در کتاب‌های به نسبت معتبری نقل شده است. البته این گزارش مخالف عقل و شرع نیست؛ لذا، این روایت می‌تواند قابل پذیرش باشد.

در همین راستا، لسان الغیب حافظ شیرازی می‌گوید:

فیضِ روحُ القُدُس ار باز مدد فرماید                                دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می‌کرد[ii]

[i]. قطب الدین راوندی، سعید بن عبد اللّٰه، الخرائج و الجرائح، ج 1، ص 37، قم، مؤسسه امام مهدی (عج)، چاپ اول، 1409ق؛ ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب(ع)، ج 1، ص 132، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق.

[ii]. دیوان حافظ، غزل شماره 143.