به تصریح قرآن کریم همنشینی با اولیای الهی یکی از بزرگ‌ترین پاداش‌های بهشتیان است:

«وَ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفیقاً»؛[1] و کسانی که از خدا و پیامبر(ص) اطاعت کنند، همراه کسانی خواهند بود که خدا ایشان را گرامى داشته [یعنى‏] با پیامبران و راستگویان و شهیدان و صالحان! و آنان چه نیکو همدمی هستند.

اما در ارتباط با آیه‌ی «وَ مِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ»؛[2] (و برخى از آنان می‌گویند: «پروردگارا، در این دنیا به ما نیکی و در آخرت نیز به ما نیکی عطا کن، و ما را از عذاب آتش [دور] نگهدار)،

روایتی نیافتیم که به صورت ویژه، بهشت مخصوص دیدار با امام حسین(ع)  را به عنوان مصداق حسنه در آخرت معرفی نماید.

[1]. نساء، 69.

[2]. بقره، 201.