در پاسخ به این پرسش، باید به چند نکته توجه داشت:

1. روح عبادت به تعبد و پذیرش بندگی کامل است؛ خانمی که در عین عشق به نماز و تنها به جهت فرمان خدا دست از علاقه‌ی شخصی خود برمی‌دارد، روح تعبد را در خود زنده نگه‌می‌دارد، و نشان می‌دهد که عبادت او به جهت تعبد به فرمان خدا است، نه از روی عادت و علاقه‌ی شخصی، همین روح تعبد می‌تواند او را به مقام‌های بالا و لذت معنوی برساند.
2. خانم‌ها هر چند در ایام عادت ماهانه از برخی عبادات؛ مانند نماز و روزه محروم‌اند، ولی می‌توانند اذکار و عبادات مستحبی دیگر را انجام دهند و در واقع می‌توانند عبادات دیگر را جایگزین کنند.[1] علاوه بر آن‌که روزه را باید در فرصتی دیگر انجام دهند. و این‌که در پرسش آمده است که «هیچ عبادتی جای نماز را در نزدیک‌شدن انسان به خدا و رسیدن به لذت عرفانی و امثال آن نمی‌گیرد»، جای تأمل دارد؛ زیرا همان‌گونه که اشاره کردیم معیار اصلی در نزدیک‌شدن به خدا، پذیرش بدون چون و چرای فرمان‌های او است، و این‌گونه نیست که نماز در هر حالی، برترین عامل نزدیک‌کننده به خداوند باشد. به عنوان نمونه، اگر جان یک انسان یا حتی جان حیوانی در خطر باشد، اگر کسی به‌ جای نجات‌دادن جان او مشغول نماز شود، چنین نمازی نه تنها او را به خدا نزدیک نمی‌کند، بلکه او را از خدا دور می‌کند.
3. از سوی دیگر، با توجه به این‌که خانم‌ها زودتر از آقایان به سن تکلیف می‌رسند و نیز متوسط عمر زنان نیز چند سالی بیش از مردان است، به نظر می‌رسد حتی در نماز هم خانم‌ها می‌توانند به اندازه مساوی با مردان از نمازهای واجب بهره‌مند شوند. علاوه بر آن‌که در انجام نمازهای مستحب در دوران طهارتشان نیز هیچ محدودیتی وجود نداشته و با خواندن نمازهای مستحبی بیشتر در آن دوران، می‌توانند مجموع نمازهایی را که خوانده‌اند را افزایش دهند.
4. در طول تاریخ زنانی بودند که با وجود بروز این حالت برای آنان، به گونه‌ای عمل کردند که در رسیدن به تقرب الهی از بسیاری از مردان  گوی سبقت را ربودند.[2]

[1]. ر. ک: «نماز خواندن زن حائض»، 3646.

[2]. ر. ک: «مقام حضرت مریم»، 6591؛ «زندگی‌نامه سیده نفیسه (نفیسه خاتون)»، 95557.