در پاسخ به این پرسش باید گفت:

1. برخی روحانیون که -البته گروهی از آنان مسند امامت جماعت را نیز بر عهده دارند– مخالفتشان با تشکیل نظام اسلامی، تنها بر اساس مبانی فکری است؛ یعنی آنان با بررسی منابع و با استفاده از مبانی اجتهادی خود به این نتیجه نرسیده‌اند که برپایی نظام اسلامی، موضوعی واجب باشد که همگان باید جهت تشکیل آن اقدام نمایند. و یا آنکه در دایره اختیارات این نظام حکومتی - بعد از تشکیل- با دیگران اختلاف نظر دارند.

با آنکه چنین برداشتی از منابع دینی را نمی‌پذیریم؛ اما در صورتی که مخالفت عملی از سوی صاحبان این اندیشه با نظام اسلامی مستقر به عمل نیامده، و اختلاف تنها در سطح گفتگوها و مباحثات علمی باشد، چنین افرادی را نمی‌توان فاسق و خارج از عدالت دانست. بنابراین، اقتدای به آنها در نماز جماعت اشکال ندارد، مگر در مواردی استثنایی که اقتدای به آنها موجب تضعیف نظام گردد.

2. عده‌ای علاوه بر مخالفت فکری، در عمل نیز علیه نظام اسلامی مستقر فعالیت می‌کنند. در مورد این افراد باید گفت؛ اگر اقتدای به آنها به معنای تأیید این اندیشه و تضعیف نظام اسلامی تلقی شود؛ احتیاط در ترک اقتدا است.
3. برخی روحانیون نیز با اصل نظام اسلامی مخالفتی ندارند؛ اما از عملکرد نادرست بعضی از مسئولان اسلامی ناراضی هستند؛ این عده نیز تا زمانی که علیه امنیت و وحدت کشور و اصل نظام اسلامی کاری انجام ندهند اقتدا به آنها اشکال ندارد.
4. مخالفت بعضی از روحانیون با نظام اسلامی تنها بر اساس امیال و خواسته‌های نفسانی بوده، و روشن است چنین افرادی -حتی اگر نظامی اسلامی وجود نداشته باشد- از عدالت خارج‌اند و اقتدای به آنها جایز نیست.

در هر صورت، اگر انسان بعد از نماز جماعت متوجه شود که امام جماعت شرایط لازم را نداشت، نمازهای خوانده شده صحیح است.[1]

[1]. ر. ک: «اقتدا به امام جماعتی که قرائتش صحیح نیست».