لطفا صبرکنید
137281
- اشتراک گذاری
در تحقق نیت نماز ضروری نیست سخنی بر زبان جاری شود و همین اندازه که کار را برای رضایت خداوند عالم و کرنش در مقابل او انجام دهد و اگر سؤال کنند چه مىکنى، بتواند جواب دهد که براى خدا نماز مىخوانم کافی است، ولی اگر شخصی بخواهد در ادا کردن نیت لفظ به کار ببرد از ظواهر قرآن به دست می آید که کلمه قربة عند الله نیز علاوه بر قربة إلی الله می تواند بگوید؛ چرا که خداوند در سوره توبه می فرمایند: "گروهى (دیگر) از عربهاى بادیهنشین، به خدا و روز رستاخیز ایمان دارند و آنچه را انفاق مىکنند، مایه تقرّب به خدا، و دعاى پیامبر مىدانند آگاه باشید اینها مایه تقرّب آنهاست. خداوند بزودى آنان را در رحمت خود وارد خواهد ساخت به یقین، خداوند آمرزنده و مهربان است." که مایه تقرب به خدا در قرآن با عبارت " قُرُباتٍ عِنْدَ اللَّهِ " آمده است.
در تحقق نیت نماز، ضروری نیست سخنی بر زبان جاری شود و همین اندازه که انسان قصد داشته باشد کار را برای رضایت خداوند عالم و کرنش در مقابل او انجام دهد کافی است. فقها در این باره می فرمایند که لازم نیست نیت را از قلب خود بگذراند یا مثلاً به زبان بگوید که چهار رکعت نماز ظهر مىخوانم، قربةً إلى اللَّه.[1]
اما اگر شخصی بخواهد نیت را با الفاظ به جا آورد از آن جایی که قبل از تکبیرة الاحرام هر سخنی جایز است؛ لذا استفاده از هر دو عبارت قربة إلی الله و قربة عند الله جایز است و ضرری به نماز نمی رساند، قربة إلی الله در عربی بسیار استعمال شده است و قربة عندالله هم ظاهراً از نظر لغت عربی اشکالی ندارد؛ چرا که خداوند متعال در قرآن می فرمایند: "وَ مِنَ الْأَعْرابِ مَنْ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ یَتَّخِذُ ما یُنْفِقُ قُرُباتٍ عِنْدَ اللَّهِ وَ صَلَواتِ الرَّسُولِ أَلا إِنَّها قُرْبَةٌ لَهُمْ سَیُدْخِلُهُمُ اللَّهُ فی رَحْمَتِهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحیمٌ"[2]؛
گروهى (دیگر) از عربهاى بادیهنشین، به خدا و روز رستاخیز ایمان دارند و آنچه را انفاق مىکنند، مایه تقرّب به خدا، و دعاى پیامبر مىدانند آگاه باشید اینها مایه تقرّب آنهاست. خداوند بزودى آنان را در رحمت خود وارد خواهد ساخت به یقین، خداوند آمرزنده و مهربان است.
در عبارت "قُرُباتٍ عِنْدَ اللَّهِ" کلمه "عند" صفت است برای قربات و بنا به نظری ظرف است برای "یَتَّخِذُ".[3] و از آن جایی که قربات جمع "القربة" است،[4] و برخی کتب لغت، قائل اند که "عند" برای قرب و نزدیکی وضع شده است؛[5] لذا می توان عبارت قربة عندالله را نیز استعمال کرد.
[1] خمینى، سید روح اللَّه موسوى، توضیح المسائل (المحشى)، سید محمد حسین بنى هاشمى خمینى، ج 1، ص 532، چاپ هشتم، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، قم، 1424 ه. ق.
[2]توبه. 99.
[3]عکبرى، عبدالله بن حسین، التبیان فى اعراب القرآن، ص 188،چاپ اول، بیت الافکار الدولیه، عمان- ریاض.
[4]طریحی، فخر الدین،مجمع البحرین، ج 2، ص 142، کتابفروشی مرتضوی، تهران، چاپ سوم، 1375.ش.
[5]مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 8، ص 236،بنگاه ترجمه و نشر کتاب، تهران، 1360 ش.