در دوران نوزایى[1] که از اواسط قرن پانزده میلادى با گرایش به فرهنگ روم باستان و یونان قدیم آغاز شد و سپس در عصر اصلاح‌گرى[2] که در قرن شانزده توسط برخى رجال دین، مانند لوتر، شکل گرفت و آن‌گاه در دوران روشن‌گرى[3] که در قرون 17 و 18 میلادى با گرایش به خرد کاربردى و عقلانیت عرفى تجسم یافت، دین باوران مسیحى متوجّه شدند که این آیین با کاستی‌هایى که دارد، نمی‌تواند جواب‌گوى نیازهاى اجتماعى - سیاسى جدید باشد و خود را با شرایط تازه زندگى بشر در این عصر هماهنگ سازد. از این‌رو، اعلام کردند که دین تنها براى ارتباط انسان با خدا و آخرت آمده است و در امور اجتماعى یا سیاسى ضرورتى نیست که به آن مراجعه شود. بدین‌سان اندیشه جدایى دین از سیاست و انکار مرجعیت دین در حوزه مباحث اجتماعى سیاسى شکل گرفت و فیلسوفان سکولار[4] یکى پس از دیگرى ظهور کردند.
با توجه به آنچه پیرامون تفکر مسیحى مطرح است، به جرأت می‌توان گفت: سکولاریسم فرزند مشروع تمدّن غرب است؛ زیرا آیینى که از مسیر زلال الهى خود منحرف و با اهواء و آراى زمینى ممتزج شده بود، نمی‌توانست داعیه پاسخ‌گویى به همه نیازهاى انسان را در هر زمانى داشته باشد. افزون بر این، دین عیسی(ع) ‏دین خاتم نبود و هرگز عیسی(ع) ‏خود را آخرین پیام‌آور الهى معرفى نکرده بود، بلکه با تأکید بر ظهور احمد )ستوده شده( بشارت بعثت پیامبر خاتم(ص) را داده بود.
امّا اسلام دین خاتم و از آفت تحریف در امان است؛ از این‌رو، مجالى براى طرح جدایى دین از سیاست به طور طبیعى در بستر فرهنگ اسلامى وجود نداشت و هنگامى این اندیشه در این دیار سربرآورد که برخى مسلمانان با افکار غربیان آشنا و شیفته آن شدند و گمان کردند که تکرار آن مطالب موجبات تکامل و ترقى جوامع اسلامى را فراهم می‌کند. به عنوان مثال دکتر جابر عصفور در مقدمه خود بر کتاب الاسلام و اصول الحکم، نوشته على عبدالرزاق می‌گوید: ما به امثال رفاعه طهطاوى، محمد عبده و على عبدالرزاق افتخار و به آنها اقتدا می‌کنیم، چون طرفدار دولتى متمدن و اجتماعى مدنى هستند.[5]